Sen Gittikten Sonra Şiiri - Onur Göknil

Sen gittikten sonra
zamanın ne yüzü kaldı bana,
ne de sesi…
Dakikalar kördü,
saatler sağır…
Yalnızca içimde çalan
bir yokluk melodisi…

Senden sonra
hiçbir şey tamamlanmadı.
Cümleler hep yarım,
şarkılar eksik notayla sustu.
Bir sokakta yürür gibi değil,
bir boşlukta düşer gibi geçti günler.

Kimse gözlerimin içine
senin gibi bakmadı.
Kimse bir kelimenin içinde
bütün kalbimi bulmadı.

Geceler…
beni sensizliğe alıştırmak için
her gece biraz daha karardı.
Ay bile yüzünü sakladı benden,
çünkü senin gülüşüne benziyordu.

Pencereme konan her yağmur damlası
bir hatıranı taşıyordu içeriye.
Ve ben…
her yağmurda biraz daha dağıldım
adını sessizce fısıldarken.

Bir gün döner misin diye
tutunduğum umutlar
kurudu ellerimde.
Artık beklemek de ağır geliyor…
Çünkü senin dönmeyeceğini bile bile
hala göz kapaklarım sana açılıyor.

Senden kalan ne varsa
birbir sildim odamdan;
fotoğraflar, kokun, eski defterler…
Ama içimdeki yerini silemedim.
İnsan içinden
nasıl çıkartır birini?

Şimdi kimseye “hoşça kal” diyemiyorum.
Çünkü o kelime
en çok senin gidişinde acıttı beni.
O günden sonra
hiçbir ayrılığa hazır değilim,
hiçbir elvedaya güvenemem.

Bir gün bir bankta oturup
“iyi ki gitmişim” dersen eğer
bil ki ben o anda
hala seni bekliyor olacağım.
Kendime bile söyleyemediğim şeyleri
sana sustum ben…

Ve şimdi,
en çok sustuğum yerden kanıyorum.
Çünkü bir aşkın
en sessiz yerinde öldüm ben.