Sen Gidersen Şiiri - İbrahim Halil Demir

Sen gidersen, sularım akar boz bulanık,
İltica eder şirin uykular kalırım uyanık.
Yaşanmamış ömrümün büyük bir kısmı,
Hayatın mahkemelerinde eder beni sanık.

Sen gidersen, kaybolur aşımın ekmeğimin lezzeti,
Azalır senle kazandığım, varlığımın şeref ve izzeti.
Sevgiyle ektiğim gönül fidanları kurumaya başlar,
Düşer kaybolur ceketimin yakasındaki aşkın rozeti.

Sen gidersen, azalır sana meftun gözlerimin feri,
Silinmez olur çalışırken, döktüğüm alın teri.
Ağrılar girer sevmeyi şiar edinen yüreğime,
Ayık göremezler senden başkasını düşünmeyen seri.

Sen gidersen, yıldızların parlaklığı söner,
Sevda kurşunları isabet etmez hedefine, geri döner.
Kaybolur birer birer bana kılavuzluk edenler,
Söner ışıklarım, kalırım karanlıkta, kimse olmaz bana fener.

Sen gidersen, yufka yüreğim daim boncuk boncuk terler!
Şen şakraklığım biter, gönlümü kaplar dert keder!
Seni sevdiğim, ve seni şeref konuğu ettiğim için,
Sana sevdalı gönlümde daha bir hoş olur her seher!
14/03/2007