Kalbimde bir oda içinde yalnızlık. Boyasız, sessiz, solgun bir oda. Yalnızlıktan rutubet tutmuş. Boyasız, sessiz öyle bir oda ki içinde ki yalnızlık büyüdükçe küçülen. Havasız, soluksuz bütün camlar kapalı. Sen, sen geldin. Camları açtın ilk önce birer birer ardından havayı tattım, soluk aldım. Adım adım girdin içeri. Öyle benimsedin ki bu odayı, kendi güzelliğinle boyadın. Bütün duvarlarına birer birer sevgini astın. Sen, sen geldin. Yalnızlığıma arkadaşlık ettin, ruhuma yoldaşlık. Sen, sen geldin...
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta