Sen Geldiğin Zaman Şiiri - Yaşar Seğmen

Sanki baharla gelirdin mahallemize,
Bahçelerde bir telaş, bir telaş...
Kahrolurdu çiçekler, yapraklar, kıskançlıklarından,
Sen yeşil yeşil baktığın zaman.
Gülümserdi gökkuşağı.
Denizlerde bir hareket, bir hareket
Balıkçı tekneleri coşkulu,
Balıklar pür neşe,
Martılar çıldırırlardı
Sen geleceksin diye.
Ve saatler zamanı durdururlardı,
Ve zaman içinde kaybolurdu hatıralar.
Hatıralar önce yeşil
Sonra sarı, sonra kırmızı,
Sonra beyazlar hakim oldu bütün renklere...
Dostluklara dostluklar,
Sararmış resimlerde kaldılar.
Bir hayaldi yaşadıklarımız,
Yazık, çok geç anladık.
Kandırıldık bir sarı saça, bir yeşil göze,
Yaşamı, bir çift güzel göz sandık.
İşte orada başladı gözyaşlarımız.
Bir daha da kurutamadık.
Ve yaşamayı ölümde aradık,
Bulamadık.
Hadi tut ki öldük diyelim,
Nereye koyacaksınız sevgimi?
Hangi denizinize sığacak gözyaşlarım?
Yazık, yalnızlığım yine yalnız kalacak...
Yalnız martılar beni hatırlayacak...
Kim sahip çıkacak hayallerime, acılarıma,
Rüzgarsız kalan uçurtmama,
Ve padişahın üç kızına
Ve Kafdağı’nda şahlanan tahta atıma
Kim sahip çıkacak?
Evren’in üç atlısı: Sevgi, vefa, dostluk...
Yalnız masallarda yaşıyor.
“O belde” viran olmuş,
Güzel, ince, saf kadınlar yok artık,
Hayaletler söylüyor şimdi, o eski şarkıları
Hafız’ın kabri olan bahçede “Kanayan rengi” ile açan güller
Sabaha kadar ağlayan bülbüller yok artık...
Göç etmişler bu alemden...
Tahta atım paramparça,
Uçurtmam, bulutlarda takılı kaldı,
Tanrı Kanunudur bu: Oyun bitti, perde kapandı...
Dünya’ya yeniden gelebilseydim eğer,
Yine tahta atıma atlar Kafdağı’na koşardım.
Cinler, periler, devlerle sarmaş dolaş...
Dallarda asılı kalan çocukluğumu,
Tekrar tekrar yaşardım.
Hüsnüye, Ayfer, Necla bir kolumda,
Diğerinde, isimlerini hatırlayamadıklarım...
Ve peşimden koşanlarla, peşinden koştuklarım,
Kabuslarım, hayallerim, rüyalarım...
Hepinizi affettim...
Asırlar sonra, yine keder, yine hüzün,
Yine yalnızlık...
Nasıl karşılaşırız kimbilir?
Ve yalnızlık gölgemiz gibidir,
Her yere peşimizden gelir...

Yaşam bir iptir, azı ak çoğu kara,
Nerede, ne zaman kopacağı bilinmez
Bir defa gelinir bu aleme
Yazık, bir daha gelinmez...