Sen Diye Başlayan Her Şey

Gecenin en derin yerinden doğdun,
sanki karanlık bile seni bekliyordu.
Bir yıldız değildin,
ama ışığın gökyüzünü utandırıyordu.

Kalbimde bir oda açıldı o an,
adını koyamadığım bir huzurla.
Duvarları düşten, tavanı zamandan—
senin bakışınla kuruldu bu evren bana.

Ben seni bakışla değil,
susarak sevdim.
Sesin içime düşerken
bir gül dalı gibi çatladı kalbim.
Ve her çatlak,
sana çıkan birer nehir oldu…

Ey içime doğru akan sonsuzluk,
ey ellerini hiç tutmasam da
avucumda bıraktığın sıcaklık…

Sen diye başlayan her şey,
şairi susturur,
çünkü bazı güzellikler
yalnızca içte çiçek açar.

Adını anmasam da
her duada varsın,
her mısrada senin iziyle başlar gecem…

Ve bil ki;
senli sessizlikler,
bin kelimeden daha çok
anlatır seni bana.