Sen Bilmeden Sevmek Şiiri - Muhammed Yağmur

Sen bilmeden sevdim seni…
Bir çocuğun, sevdiği oyuncağı vitrin arkasından izlemesi gibi.
Sadece baktım…
Yaklaşsam kırılırdı belki,
bense en çok seni incitmekten korktum.

Her sabah seninle başlıyordu içimde gün,
ama sen bir başkasının sesine uyanıyordun.
Ben seni her şeyim sanırken,
sen beni hiçbir şey saymıyordun…

Yanındayken bile yalnızdım,
gülüşün kalabalıktı ama içim öyle ıssızdı ki…
Bir kere "nasılsın?" deseydin,
tüm suskunluğum çözülürdü belki.

Ama demedin…
Çünkü sen hiç bilmedin.
Sana bakarken yutkunmalarımı,
konuşmamayı seçişlerimi,
gitmeyip de kalışlarımı…

Ben seni bir ömür içimden çağırdım,
sen hiç dönmedin.

Sana anlatmadığım her cümleyi
gözlerimde tuttum,
ve her baktığında,
“acaba bir gün fark eder mi?” diye umut ettim.
Ama sen,
gözlerime bile bakmadın…

Ve şimdi bir veda gibi değil,
bir cenaze gibi susuyorum sana…
Çünkü bir sevda gömülüyor içimde —
senin hiç bilmediğin,
ama benim her gece öldüğüm bir sevda.

Sen hiç sevmedin…
Ama ben, sevilmemeyi bile senden saydım.