Sen beni tanimiyorsun Şiiri - Murat Ülkü

Sen beni tanımıyorsun, ben istemeden de bilemezsin,
Bu en büyük yasamdır, en derin ve sarsılmaz sözüm.
Karşılaşmıyoruz, zira ben istemedim ki rastlaşalım,
Benim yürüdüğüm yol, senin haritana ebedi bir kördüğüm.

Tüm şehirler sana büyük bir ülke, sınırsız bir umut ufku,
Güneş doğar senin için, her mesafe yeni bir başlangıç.
Bana bu ülke şimdi küçük bir zindan, kasvetli, ürkütücü bir kışlık,
Sonu kesin olan, bu yalnızlık dönülmez bir çıkmaz sokak.

Ben o sokağın en kuytu köşesinde, duvara yaslanmış,
Sessizliğimi kimse bozmasın diye nöbet tutarım ağırbaşlı.
Senin ışığın benden çok uzaklarda, görkemle parlıyor,
Ve ben o parlaklığa dönmemek için her gün bir adım içe atarım.

Bil ki bu kaçış, bir yenilgi ya da zayıflığın teslimi değil,
Bu mahalle benim kalemdir, bu karar benim hür iradem.
Çünkü ruhum, o kalabalıkta eriyip kaybolmaktan korkar,
Ben kendimi sadece bu dar ve karanlık sokakta sahiden var sayarım.

Gözümde ne bir dün kaldı ne de yarın için sönük bir umut,
Dışarıdaki saatler, günler benim için çoktan dondu.
Bu çıkmaz sokağın gölgelerine, kendi benliğime sığındım,
Ve burası, aradığım en sağlam ve tek kaynak, tek huzurdu.

Sen beni bilmesen de olur, varlığımı hissetmesen de yaşarım,
Bu bilinmezlik, benim en kıymetli ve tek kişisel hazinem.
Senin büyük ülkenin gürültüsü ve coşkusu bana tamamen yabancı,
Benim sessizliğim, en büyük gücüm, en kadim, ebedi evim.

Bu mahallemde artık kimsenin izi yok, sadece benim adımlarım,
Kendi kuyumdan, yalnızca kendime yetecek olan suyu çekiyorum.
Senin o geniş ülkende aradığın bütün ihtişam,
Benim bu dar sokağımın tam ortasında, gizlice duruyor.

Öyleyse sen geç, o büyük ülkenin aydınlık yollarından neşeyle,
Beni bu "çıkmaz" denilen yerde ebediyete kadar unut.
Benim varlığım, senin bilmediğin bir yıldızın en derin sırrı,
Bu dar sokağım, benim sonsuz gökyüzüm, benim mesut ve tek yurdum.