Sen Artığı Şiiri - Talha Bozdemir

Ne zaman kendimi sustursam,senin sesin başlıyor içeride.
Sanki kalbimin bir köşesine bir sandalye çekmişsin,
gitmiyorsun.
Ben kovmuyorum belki, ama sen de kalkmıyorsun.

Unutmak için ne kadar yol yürüdüysem,
her adımın altından sen çıktın.
Kaldırım taşlarının arasında bile yüzün var artık.
Bir yere baksam sen,
bir yere dönsem yine sen.
Ben seni unutmuyorum
sen bende yer değiştiriyorsun sadece.

Biliyor musun?
Ellerim hâlâ seni hatırlıyor.
Dokunmadığı halde dokunmuş gibi.
Gece ışığı tavanda kırıldığı anda gözlerin geliyor aklıma.
O bakış var ya…
hâlâ karar veremiyorum
beni mi seviyordu,
yoksa benden geçiyordu mu?

Sen gittin ama odanın bir köşesi eksik değil,
ben fazlayım sadece.
Bazen çekmeceleri açıyorum,
hiçbir şey aramadan…
Sanki aradığım senmişsin gibi.
Boşluğa dokunuyorum, senmişsin gibi.

İçimde bir yara bıraktın,
evet.
Ama bu yara kabuk bağlamıyor.
Kabuk bağlamadığı için de
her gün seni yeniden acıtıyorum.
Belki de unutmamak için
özellikle bastırıyorum oraya.
İnsan bazen iyileşmek istemiyormuş,
ben sonradan öğrendim bunu.

Geceleri en çok sensin.
Uyumadan önce
adı olmayan bir dua gibi geçiyorsun içimden.
Dudağım kıpırdamıyor ama
senin adın dönüyor içimde.
Uyusam geçmiyor,
uyumasam hiç geçmiyor.

Öyle bir karanlık ki sende kaldığım yer,
ışığı açsam bile aydınlanmıyor.
Ama yine de
her şeyin içinde seni arayan
o aptal yanım
yürümeye devam ediyor.

Kabul edeyim:
Ben seni unutamıyorum.
Sen hiç gelmeyecek olsan bile
içimin bir yeri hâlâ kapı dinliyor.