SEN AKLIMA GELİNCE
Sen aklıma gelince:
İçimde dört mevsim halaya duruyor, dağların üzerinden aşıp gelen rüzgârın fısıltısında. Sanki iki kürekli bir sandalla okyanuslar aşıyorum, ruhumda yılkı atları koşturuyor sanırsın. Hayır, hayır sevgili, içim sanayi devrimlerine inat sevdaya adanmış bir yüreğin duasına yalınayak koşuyor. İçimde acılar sökün tutsa da ben umudun üşüdüğü bedenlerde sana ulaşmak için her sabah yeniden doğuyorum…
Sen aklıma gelince:
Sana Hz. Âdem’in üç yüz yıllık tövbesiyle koşar adım gelirken, hatalarım içimde kendini linç ediyor. Utanıyor yanaklarım gökyüzünün mavisinden, Dicle’nin sularında yakamoz olup parlıyor bakışlarım dünyaya. Balıklı Göl’de bir çocuğun saçlarını okşarken, kum fırtınasına şemsiye açıyor buluyor kendimi. Nur dağında motorunu yakmış kamyonculara el sallayarak geçip giderken, Galata’da balık tutan insanlara rastgele diyorum mesela. Anlıyor musun sen gülünce daha çok bağlanıyorum hayata…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta