Aynasız Yansılar Şiiri - Münzevi Zeyrek

Sen baktığında
zaman yavaşlar,
çekilir aradan,
çay bardağının içinde boğulur
saatlerin sessizliği.

Dünya durmaz,
ama nefesin unutur kendini,
bir an, yalnızca bir an.
Her şey senin o bakışında başlar,
ve belki de orada biter.

Aşk,
bir dil,
ama hiç bir alfabe yazamaz onu,
dokunuşla,
bir sokağın köşesinde durmakla,
ayna karşısında kendi yansını unutmakla.

Ben,
hiçbir yerde yokmuşum,
sen yoksan,
yalnızlığımın tam ortasındayım,
takvim yaprağının solgun sayfalarında,
sessiz ve unutulmuşum.

Seninle sokaklar kıvrılır,
bir labirent olur,
kaybolmak,
belki de yeniden seni bulmaktır.

Sen,
içimde büyüyen şehir,
mavi, kırmızı, beyaz,
ve ben,
o şehrin sakini,
bir sokak lambasının altında titreyen.

Aşk,
çıkmaz bir labirentte açan çiçek,
şehrin göğünde yükselen duman,
biz ise,
birbirimizi kaybettikçe
daha çok kaybolan,
ama yine de
daha çok bulan.