Sen Şiiri - Sefa Kara

Karanlık bir çağın ortasındayız şimdi
Pus tutmuş dünya ,insanlar yaşamaktan soğumuş
Aşkların eski tadı kalmamış
Çocuklar çocuk olduklarını unutmuş
Hayal kurmaktan vazgeçmiş insanlar
Çamura bulanmış gökyüzü kirletilmiş sokaklar
İnsanlar para hırsından yaşamayı unutmuş
Dostluklar eskide kalmış dostunu satmayan kalmamış
Gökkuşağı uğramaz olmuş baharlara
Yağmurun kokusu bile tozlanmış

Karanlık bir çağın dibindeyiz belki
Ama ben hep umutla bakıyorum gökyüzüne
Seni düşünüyorum saatlerce
Çıkmak bilmiyorsun zihnimden
Saklıyorum seni kalbimin en derininde
Sen ki kirletilmiş dünyanın temiz kalmış meleği
Sen ki baharısın ülkemin
Sen benim en sevdiğim dörtlük
Yanımdan hiç ayırmadığım romanımsın

Adınla başlıyorum güne adınla uyanıyorum
Kokunla çekiyorum her nefesi ciğerime
Gözlerinle bakıyorum artık mavi denizlere
Varlığınla var oluyor bedenim
Ruhum gücünü senden alıyor
Dönmüyorum artık geçmişe
Gelecek için yaşıyorum ,senin için yaşıyorum
Oturuyorum Akdeniz’de bir banka
Bir kalem bir kâğıt bir de dalga sesleri
Seni yazıyorum gülüm seni yaşıyorum
Ben yaşamayı sende buldum
Sen de öğrendim tüm güzellikleri
Sen de tattım insan olmanın kıymetini
Karanlık bir çağın en dibindeyiz belki
Ama sen hep aydınlık saçıyorsun