Sen Şiiri - Kenan Kervan

Yaşadığın şehrin adı bile bir anda titretiyor ürkek yüreğimi.
Adın aklıma geldiğinde heyecanla çarpıyor zavallı kalbim.
Durgun suya atılan bir taş gibi dalga dalga yayılıyor hasretin damarlarımda.
Öyle bir yayılış ki bütün vücudumu sarıyor ateşler içinde.
Göğsüm sıkışıyor.
Nefesim kesiliyor.
Sığmıyor çağlayan ruhum küçülmüş bedenime.
Daralıyorum.
Korkuyorum karşına çıkmaya.
Gözlerine bakamamaktan çekiniyorum.
Bir şehir,bir isim bile bu hallere sokuyorsa eğer,karşında nasıl durabilirim bilmiyorum.
Adın ateş,hayalin alev,özlemin kor.
Sana baktığım zaman erimeden durabilir miyim yanıbaşında.
Ellerini bana uzattığında,korkmadan tutabilir miyim.
Sevdiğini söylediğinde dilim tutulmadan ben de diyebilir miyim sana.

Aklıma bile gelmezdi bir anda bu olanları yaşamak.
3 harf.
Sadece 3 tane yan yana dizilmiş harfin bir anda hayatımı bu denli değiştireceği.
Aklıma bile gelmezdi birkaç satırın ruhumun derinliklerini keşfedebileceği.
Benim bile daha önce hiç keşfetmediğim.
Bir iki sözün ormanlarımı ateşler içinde bırakmasını izliyorum çaresizce.
Gözyaşlarımla söndürmeye çalışıyorum alevleri.
Ama yetmiyor yürekten süzülen ılık damlalar.
Söndürmeye çalıştıkça daha çok yanıyorum sıcaklığında.
Yaklaştıkça yüzüme daha çok vuruyor.
Daha çok özlem,daha çok hasret,daha çok ateş.
Ve ateşler karşısında bir mum gibi eriyen çaresiz bir benlik.
Öyle bir eriyiş ki,ızdırap dolu bir bekleyiş.
Çaresizlik içinde kıvranan zavallı bir kalp.
Her atışında damarlarıma kan,gözlerime yaş pompalayan.

Nefret ve özlemler arasında sıkışmış bir haldeyim bu yerde.
Adın özlemim,sen hasretimsin.
Yaşadığın şehir azılı bir düşman.
En güzel duyguların nefret dolu katili.
Seni bırakmayan,beni uzak tutan büyük bir hapishane.
Bahçesinden gökyüzüne bıraktığın uçurtmalarda şimdi gözlerim.
Varlığını bilmemi sağlayan,ve varlığımın sebebi olan.
Sen.
Yaşamın gayesi.
Sen.
İpi ateşe veren.
Sen.
Bedenimi eriten kıvılcım.
Sen özlem,sen hasret.
Sen ey ateş.
Sen.