Selman-ı Farisi Şiiri - Kemter Abdal

Medâyin'de bir ateş yanardı, söndü Hak'la,
Selmân'ın gönlüne düştü sırlı tohum, toprakla.
Ateşperest iken, Hak demirci dövdü canını,
Muhammed nârına, Ali mihmanına sundu yolunu.

Köle beden, Sultân-ı Îrfan oldu bir demde,
Ehl-i Beyt'in sırrı, onda gizli bir yemde.
Alevi yolu, Bektaşî erkan, Melâmî hâl,
Selmân'da buluşur, Dört Kapı'dan geçti bu visâl.

"Pîr-i Sânî" dediler, Ali'den sonra sır ehline,
Kırklar'ın meclisinde, bâde sundu edeb ile.
Zâhir kölelikten, bâtın sultanlığa yürüdü,
Melâmet hırkasını, gönül tahtına dürdü.

"Kendini bilen, Rabb'ini bilir" sözü mihmanı,
Selmân'ın aynasında, gördü Vahdet'i canı.
Sır kuyusu derin, Hakikat suyu nâdir içen,
Aşk ateşinde yandı, kesret perdesin biçen.

Bektaşî dolusundan bir yudum, edeble sundu,
Melâmî bakışıyla, zaman bendini deldi.
Alevi sırrıdır o, Hak-Muhammed-Ali yolun,
Selmân, köprü oldu, özden Öz'e akan selin!