Selamı Dinliyorum Diriyim

İnsan yaşarken ölür...
Beklentisiz, hesapsız, kitapsız,
Karşılıksız, çıkarsız…
Bir et kemik yığınıyım artık,
Ceset gibi dolaşıyorum sokaklarda,
Sadece vakit geçiriyorum —
Yaşamıyor, sürünüyorum.

Oysa umudum vardı bir zamanlar,
Güzel günler vardı önümde,
İyilikler, tebessümler,
Bir ışık vardı geleceğimde…
Ama yaşamak istemiyorum artık.
Çünkü yaşama umudumu öldürdüler.
Yaşarken öldürdüler beni.

Yoruldum…
Tükendim…
Bittim…
İnsanım ben — unutma!
Ne tutunacak bir hedefim kaldı,
Ne de bir umudum.
Ne beklentim var,
Ne hesabım…
Ruhumu öldürdüler,
Hayallerimi, umutlarımı boğdular.

Yaşadıklarımı unutmak istesem,
Unutabilecek miyim sahiden?
Travmanın içindeyim hâlâ —
Beni yaraladılar, hâlâ kanıyorum.
Nereye baksam,
Geçmişim karşıma çıkıyor.
Nereye dönsem,
Yaralarım gözlerimin önünde.

Desem ki affettim...
Yüreğim affedebilecek mi?
Şairin dediği gibi:
“Sesime ses değse, çığlık oluyor.”
Ben de çığlık çığlığa susuyorum.
Sessizliğimle kulakları sağır ediyorum,
Ama vicdanlar…
Kör, sağır, dilsiz, susmuş, şeytanlaşmış!

Bedenim iyileşmiş olabilir,
Ama ruhum hâlâ sızlıyor.
Bir el uzansa — canım yanıyor.
Bir söz değse — yüreğim kanıyor.
Korkuyorum…
Birine sarılamıyorum artık.
Titriyorum...

Bu hayatta ben beni kaybettim.
Her şeyimi yitirdim:
Benliğimi, inancımı,
Beni ben yapan ne varsa…
Hepsini gömdüm ellerimle.
Cesedime toprağımı ben attım,
Mezar taşımı ben diktim kendime.

Artık sadece seyrediyorum:
Diri diri kendi mezarımı.
Et kemik yığını bir ceset oldum.
Ama ruh ölmez!
Canlar ölesi değil!

En büyük kötülüğü orada yaptılar,
Ruhumu terk edilmiş bıraktılar.
İnsan yaşarken ölür,
Bunu bana öğrettiler!

Enkaz altındayım —
Donuyorum geceler boyu…
Aç, susuz, uykusuz.
Üzerime SELÂ okunuyor,
Ben diri diri dinliyorum o selâyı!
Diriyim ama ölü gibi…
Ne biri kurtarıyor,
Ne de geberebiliyorum.