Şehit vasiyeti Şiiri - Mücahit Aras

Anne
şimdi bu satırları yazarken
karşımda bayrak
elimde tüfek
ve içimde tarifsiz bir sevda var
Bilirim gece yarısı uykundan uyanıp
yastığın ıslanacak
dualara karışacak adım
Ama sen sakın ağlama
çünkü ben burada
düşmanın göğsüne saplanan
son kurşunum

Baba
elini dizine vurup içlenme sakın
“Benim oğlum mert doğdu,
mert gitti.” diye fısılda
çayın demlenirken
Ben bana öğrettiğin gibi
sonuna kadar dik durdum
Ben vatanıma bir adım attılar diye
on adım ileri yürüdüm
Sen şimdi gözlerini kıs
şöyle derin bir nefes al
ve bil ki bu toprak,
senin oğlunun kanıyla yoğruldu

Kardeşim
sakın başını eğme
Hani bir gün demiştin ya
"Abi, ben de senin gibi olacağım."
Ol
Ama önce anama iyi bak
babamın elini sıkı sıkı tut
ve unutma
ben bayrak gibi düştüysem toprağa
sen dağ gibi durmalısın

Sevgilim
sana veda etmeyeceğim
Çünkü ben gittim diye
sevmekten vazgeçecek değilim
Gözlerin hâlâ içimde
sözlerin hâlâ kulağımda
Ve bil ki
rüzgâr ne zaman tatlı tatlı esse
yanaklarına düşen o sessiz dokunuş,
benim son nefesimdir

Ve ey vatan
şimdi sana emanet ettim adımı
Bir dağın doruğunda
bir nehrin akışında
bir çocuğun gözlerinde
beni bulacak bu millet
Ben giderken bir kez bile dönüp bakmadım geriye
çünkü arkamda dimdik duran
bir ordu bir tarih
ve uğrunda ölünmeye değer
koca bir memleket vardı

Şimdi göğsüme düşen son mermiyle
yüzümde bir tebessüm var
ben şehit oldum diye ağlamayıb
Ben şehit oldum
diye ayakta durun