Şehidin Matemi Şiiri - Ali Şefik Deniz

Hani çocukluğumuzda bize anlatılan bir su perisi masalı vardı.
Su perisi sevgi doluydu. Herkesin yardımına koşardı.

Hatırlayın saçları bukleli, o zeytin gözlü küçük kızı, başında babasının asker şapkası, elinde elma şekeri olan minik oğlanı, üzerinde kırmızı tayyörü ile etrafına gururlu gözlerle bakan anneyi, anılarını buğulu gözlerle paylaşan şehit eşini…

Su perisi neredeydi? Gelecek miydi?

Hatırlayın, hani birimiz Ayşe’yi, birimiz Aslı’yı, birimiz de Tolga’yı dinlemiştik ya…

Sevgili Ayşe, elinde kanaviçe işli bir mendil, dik duruşlu, keskin bakışlı yiğit Anadolu kadını…
Mehmed’ini arıyor.
Sevgili Mehmed, seni hiç unutmayacağız.
Bir anda yanı başında beliren şarapnel parçası karşısında ne yapabilirdin? Aklından Ayşe’n ve biricik oğlun Onur geçiyordu belki…
Üzülme, onlar emanetindir bizlere…

Sevgi, acı, sevinç…
Gurur, şefkat ve vatana sadakat…
Ne çok duygu vardı…
Ne çok yaşam öyküsü…
Ne çok anı…

Yaşamda bu değil miydi önemli olan?
Ardından güzel bir iz, bir isim bırakabilmek…

Onların isimleri yüreklerden silinmez…
Hatıralarına hürmet ödenmez…

Yaşayan, çeken bilir derler hani, artık yüreklere o kadar kazındı ki bu acı, bence hisseden de bilir yüreğinde…

Her ne kadar yazmaya çalışsam da bir şeyler hep eksik kalacak.

Sanırım onları, şu an yanağımdan süzülen birkaç damla gözyaşı dolduracak.