Seher Yeli Şiiri - Abbas Paksoy

Seher Yeli
Seher yeli, yine esti buradan.
Hayat verdi, bize, bizi yaradan.
Güneş doğdu, kurtulduk mum, çıradan.
Bu yel mazlumların, kendi yelidir.

Yeşerdi yapraklar, açtı çiçekler.
Meydana çıktı, yalanla gerçekler.
Dallar, yaprağına yapraklar ekler.
Bu dal, bu milletin, kendi dalıdır.

Dikkat etsinler, grama, tartıya.
Biriktirip, geçmek varken artıya.
Döküp, saçmasınlar, ortaya.
Bu mal, halkımızın, kendi malıdır.

Değer versinler, insandaki cana.
Canı doğuran, elbette bir ana.
Kul, ancak boyun büker, Allah’ına.
Bu kul, Rab’bimizin, kendi kuludur.

İncitmesinler, cihanda bir canı.
Kaldırın ortadan, gıybeti, zanı.
Sizden öncekiler, nerede hanı.
Bu can insanların, kendi canıdır.

Doğruyu, benden iyi bilirsiniz.
Haramı yer, ibadete gelirsiniz.
Utanmadan, bir de, af dilersiniz.
Bu hal, cehaletin, kendi halıdır.

Paksoy’um, açıkça söylüyor bunu.
Bir gün soyarlar, bedendeki donu.
Kefenle, kabirdir, dünyanın sonu.
Bu hal, akıbetin, kendi halıdır.