Seher Vakti Şiiri - Hamiş Mustafa

Seher vaktinde ılık bir rüzğar esiyor,
Sabahın sessizliğini bozuyor,
Başını kaldırıp gökyüzüne bakıyor,
Kendi,kendine bir şeyler mırıldanıyor,
Seher vakti.

Ruhunda yeni filizler yeşeriyor,
Birden,bire umutlanıyor,
İçinden bir şeyler fırlıyor,
Kendi, kendini yenemiyor,
Seher vakti.

Sabahın sessizliği kendine bir şey anlatıyor,
Gözü uzaklara bakıp düşünüyor,
Bu güzeliğe ilk defa tanık oluyor,
Yüzünde tebessümler başlıyor,
Seher vakti.

Geçirmiş olduğu hayatına gülüyor,
Yaşadığı günlerle hesaplaşıyor,
Karşısında biri varmış gibi konuşuyor,
Perişan geçen yıllara üzülüyor,
Seher vakti.

Uzaklara bakıp dalıyor,
İçin,için ağlıyor,
Seher vaktini ilk defa görüyor,
Arkasını kötü geçirdiği olaylara dönüyor,
Seher vakti.

Mustafa seher vaktinde duygulanıyor,
Geçen günlere küsüyor,
Kendi,kendine soruyor,
Bu anlatılanlar kendiyle mezara gidiyor,
Seher vakti.