Şeffaf Saray Şiiri - Mehmet Fatih Köksal

Aynalar kırılınca başladı sessizliğim
Şimdi ne gözüm yolda, ne seni gurbet saklar
Şeffaf saray içinde öldü kimsesizliğim
Buzdan bir perde gibi eridi uzaklıklar

Hulyânın çağrısına verdi dalgalar seni
Şekiller, mesafeler... Hangisinepes ettim?
Fesleğen yeşilinde koklayarak yâr seni
Bir sihirli şavk ile tâ içimde hissettim

Yokluk ne, hasret ne ki vuslatın bu deminde
Yanı başımda esen zümrüt kokulu tufan
Hâtıralar uyandı bu saray âleminde
Yeniden yaşanırken zümrüt çağında zaman

....
Üç boyutlu, gölgeli hakikatle eğer
Gün olur el ederse hayâllerim sırayla
Kırık aynalarımın esrârına hükmeder,
Şeffaf sarayda seni arar, bulurum Leylâ