Sefaletin Kan Gözleri Şiiri - Ahmet Tığlı

O karanlık o karanlık çökecekti sokaklarımıza
biliyorduk asılacaktı özgürlük
sevgiler mahkûmdu duvarlar arasında
yücelerden esen rüzgârlarda
sarp kayalardan dönüyordu çağ
günahların bacalarında kurum
günahlar üstümüzde tepinen ölüm
kalplerimiz kalplerimize akan nehirdi
bizi mahkûm ettiler vatanımızla
mutluluğun buhuru suskun
boğdular sesimizi sefaleti bizden ürettiler
ölümü sürükleyerek süründürdüler
yaşamın gölge gölge silüetini
içimizden döktüler ömrün yapraklarını
kalbimizin feryadı değil bu
ellerimiz ağlıyor torunlarımızın öptüğü
çocuklarımız ah çocuklarımız
yaşamımızın dünyasıdır adımları
şehrin gittikçe sönen ışıkları
ne bir hüzün ne bir sevinç
bu çağın kısılan güneşleri
aynalar hangi çağı yansıtır
Hugo'nun sefilleri
kopuk kopuk seslenir halkın dili
yüce zatların kar ağızlarından
dökülür sefaletin lime lime giysileri
bu çağ neo'ların,post'ların çağı
insan etinden üretilir zulmün silahları
kötülük şeytanlaştırılır günahsız yuvalarda
ne yağmur diner ne kar susar
sefaletin kan gözlerinde...

Ahmet TIĞLI 22.05.2024