Şefaat Şiiri - Muhayyel Gizliay

Güneş doğdu kısıldı gözlerim
Büyükler uyandı azaldı sözlerim
Yıllardır her mezarda su gezelerim
Anlamam nasıl insanım ben beni
Anlarım candan ötedir sevdiklerim
Anımsarım, o; öte odada severdi sesimi
&
İncelemiş bilek...
Bir kemer daha sıktım
İsyanım yok hiçbir işe
Kırgın değilim hiçbir deyişe
Özlemim dağdaki kızıl yemişe
Ağlarım, o; öte duyardı selimi
&
Bir esmer melek bozdu arayı
İyi bildi vicdanla oynamayı
Yapamadım, ne yapayım?
Vicdansız olmayı...
Yerdekine hiç ikiden fazla vurmadım
Gariban değilken de gariban ezene uymadım
&
Tanrı tek değil midir?
Tengri Türkçe Allah arapça...
Her kitap ekseri doğru değil midir?
Ve ben çok sonra anladım
Ve ben çok, çok sonra farkına vardım.
Benim onlarla inandığım..
Tanrı da, Tengri de, Allah da,
Bir değildi..
Çünkü;
Benim Tanrımın, benim Allahımın
Parası yoktu; şefaati vardı, şefkati vardı..