Sedat Kocabey Şiirleri - Şair Sedat Kocabey

Yeni umutlarla,yeni düşlerle,
Nice senelere gönül dostlarım,
İçten bakışlarla ve gülüşlerle,
Nice senelere gönül dostlarım.

Dargınlar barışsın ara bulalım,

Kendi elimizle ettik,
Kimlere ne diyelim ki!
Mum gibi eridik bittik,
Ne var da ne yiyelim ki?

Derdiniz ne soran mı var,

Ne mümkün gözlerimi gözlerinden alabilmek.
Ne mümkün seni görmeden bir an durabilmek
Tek tesellim telefonun bir ucundan,
seni seviyorum dediğimde,
bende dediğini duyabilmek.Bir resmin bile yokken elimde,
kara kalemle çizdim vuslatına gecenin karanlık duvarlarına,

Sen en umutsuz anımda çıktın karşıma,en umutsuz anımda çekip aldın
düştüğün kör kuyunun karanlığından.Ne tutacak dalım vardı nede
gönlümde esen ve dinmek bilmeyen fırtınadan kurtulup sığınacak,
bir liman.
Önce küçük bir kibrit ateşi oldun uzaklardan,sonra koskoca bir
ışık çemberi dünyamı ve gönlümü aydınlatan; yanına vardıkça

Dayanamam boynu bükük durmana,
Kanıyorum diye söylemedin ki.
Bir kıvılcım yetmiş koca ormana,
Yanıyorum diye söylemedin ki.

Demek ki yüreğin bir yangın yeri,

Kısa kumral saçlarını, gözlerini kısa kısa gülüşünü,
Güldüğünde gamzelerini.
Her cümlenin ardından anlatabildim mi demeni,
Anlatıncaya kadar ki sabrını özledim.
Teninin papatya kokusunu,
Saçının her iki tarafına tutturduğun uğur böcekli tokalarını,

Ömrümün son demi son baharıydın,
Her şey bitti artık sana elveda.
Gönlümün sönmeyen sevda harıydın,
Her şey bitti artık sana elveda.

Sana son şiirim son satırlarım,

Ne olursun uzak durma,
Sensizlikten sıkılırım,
Şaka yapma tuzak kurma,
Yokluğunda yıkılırım.

Gözlerinde gözlerim var,

Sonbahar ve kış da, ilkbahar yazla,
Koşturur insanı yazı tepenin,
Âşıklar sözüyle çaldığı sazla,
Coşturur insanı yazıtepenin.

Dağın yamacına evler kurulmuş

Bir gün olur, bir gün gelirde,
Sana seni sevmiyorum dersem,
Sakın ha inanma gülüm.

Seni unutmak;
Nefessiz kalmak demek.