Say Ki Son Soluğum Şiiri - Zafer Aydaş

sözlerim güzel kokmuyor
çok güzel çiçek isimleri bilmiyorum: eksiğim
ben bu kelimeleri geçmişimden aldım
şimdi saklandığım kuytuda cepten yiyorum
henüz pos makinesi girmedi edebiyata
varsa harcıyorum
ömrümden harcadığım gibi
ömrümden harcıyorum
öyle balların içinden geçiyorum
öyle ballardan vazgeçiyorum ki
o balların işçiliğini yapan arılar bembeyaz saçlı
ben kelimelerimi çamların içinden alıyorum
sislerin içinden
hızla hırsla geliyorlar
camlara yaslayarak başlarını
unutarak üzerlerindeki kiri
ya da unutur gibi yaparak
ben kelimelerimi yırtık ayakkabıların
çuvaldızla dikildiği
göçüğe benzer hanelerde çekip çıkartıyorum
gürültü yapmadan
üzmeden hane halkını
ama üzülerek
bir taş gibi orta yerimden yarılarak izliyorum
onları bir taş gibi kanımı taşıyacak damarlarım olmadığından
olmadığından oksijenimi yenileyecek solunum sistemim
zaten yaka yerlerde yan durarak yarılarak
geberiyorum
doğa oluyorum
doğmadan güneşler bayırlara

ben kelimelerimi
sığırla sürülen yamaçlardan alıyorum
ırzına makinelerin geçmediği topraklardan
orakla biçilen topraklardan
o toprakların bağrı gibi sürenlerin yetimliği
yitik
kırgın ve çaresiz tecavüzlerin gölgesinde bekliyorum kendimi
istemediğim yarınımı

ben o kelimeleri geri veriyorum kendimi sevmediğim suskun saatlerimde
son soluğumu verir gibi.