Savrulan Hayaller Şiiri - Karanlık Şair

SAVRULAN HAYALLER

Gidişinle birlikte
Sokaklar bile bana küstü…
Bir zamanlar el ele geçtiğimiz kaldırımlar
Şimdi soğuk, şimdi sessiz…
Adımlarım, gölgesi olmayan bir yolcu gibi
Sonsuz bir yalnızlığa sürükleniyor.

Ben seni en çok
Yarım kalan cümlelerde arıyorum…
Söyleyemediklerimde,
Bana bakıp da sustuğun anlarda…
Ve en çok da gidişinin ardında bıraktığı
O kırık umutlarda.

Hayallerim vardı…
Beyaz bir sabaha uyanmak,
Ellerinde ısıtmak üşüyen kalbimi…
Birlikte yaşlanmak belki,
Bir çiçeğin solmasına bile beraber ağlamak…
Ama sen
Bir yaprağın sonbahara teslim oluşu gibi
Sessizce terk ettin beni.

Şimdi her yağmur,
Bir mezar taşı gibi düşüyor pencereme.
Her damla, bir hayalimin can çekişmesi sanki…
Rüzgâr, avuçlarımın arasından
Çaldığın umutları taşıyor uzaklara.

Ben kaldım,
Savrulan hayallerin enkazında.
Ne bir ses, ne bir nefes,
Sadece kırık bir kalp ve
Adını hâlâ fısıldayan bir yalnızlık…

Ve belki de
En çok şuna yanıyorum;
Bir ömrü seninle yaşamak isterken,
Bir hayatı sensiz tüketiyorum.