Karanluğın uzanan kollarından nükseden ve içimi ürperten bir sesle irkilmiştim o an
Kulağımın derinliğine yayılan ve zihnimi sorgulayan, kalbimi ise burkan bir nidaydı
Ürpertiyle durakladım, akseden sedanın suskun sokakları ne kadar yorduğunu anladım
Sessiz bir şekilde etrafıma bakındım ve lakin kimseler yoktu yanımda sakince arandım
Ne yapmalıydım, çığlığın geldiği yöne doğru mu koşmalıydım, bir anda şaşırdım kaldım
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta