-Sarmaşık--(Bir dosta) Şiiri - Nilgün Acar

S A R M A Ş I K
O kadar farklı göstermiştin ki kendini.Anlamıştın benim suskun gücümü.
Oysa ben,sarmaşık olduğunu bile anlamamıştım.Usul usul dolandın gövdeme,ayakta kalmak için.Aldırmadım,taşıyabilirdim seni.Köklerim sağlamdı,biliyordum.
Seni yukarı,daha yukarı,en yukarı ulaştırmalıydım.Hedef oldum,senin yüzünden atılan oklara.Geri yolladım o okları,bumerang gibi.
Seninle ilgili tüm fırtınalara-kasırgalara karşı koydum.Sen zarar görme diye,önüne geçtim.
Hep açtın.Alıyordun,durmadan alıyordun.Özümü sunuyordum alabildiğine.
En yalnız,umarsız olduğun anlarda,yanındaydım.Omuzumda ağlıyordun,sımsıcak sarıyordum.
Tüm savunularının tersine,tam bir sömürgeciydin.
Bir gün,ilk kez yüzünü gördüğümde,yerimden sıçramıştım.Ürkmüştüm.O kadar çirkindin ki.Hele dişlerin,iğrençti.Cehennemden gelmiştin sanki.İçimi donduran,kutup rüzgarları esiyordu senden bana.Bitip,tükenmiştin.Hemen kapattım görüntüyü.
Geri çekilemezdim,bırakamazdım seni.En azından,bir insan olarak bırakamazdım.Bana,çok gereksinmen vardı.Bir cafede otururken,uzun uzun,taa gözlerimin içine bakmıştın.Şaşkınlıkla,”Ne oldu? ”diye sordum.”Beni bırakma olur mu? ”dedin.Daha da şaşırarak,”Ama neden bırakayım? Arkadaşımsın,nereden çıkarıyorsun bunları? ”demiştim.Birşeyler mırıldanmıştın.”Bak,neden korkarsan? O gelir başına.Şimdi böyle saçma şeyler düşünme diye de eklemiştim.
Gözlerinde bir intiharı görmüştüm.Yaşamı bilmiyordun.Sanki bir hayalettin.Bense,yaşamın ta kendisiydim.Seni de tutabilirdim.İNSAN’ı seviyordum ben.Ve sen İNSAN’ dın kanımca.
Artık anlıyorum ki,sen biliyordun,bir gün beni tüketip kaçıracağını.
Tüm görkemli,dünya görüşü savunularına karşın,bir sarmaşık olduğunu öğrenmiştim.Olsun demiştim.Kendi seçimi ya da dayatma olarak,hayat onu mahvetmiş.En azından bir şeylere tutununcaya dek,seni tutacaktım.Senin vaatlerin se,alabildiğine ışıltılıydı,bol kepçeydi.”Boş ver sen kendini kurtar,hayata tutun,o bana yeter.Birşey istemiyorum.”Diyordum.
Hep sana ihanet ediyorlardı ya.Koca bir yalandı.Çocuğunun yaramazlıklarını,bencilliklerini hoşgörüyle,sabırla seyreden bir anne gibi,izliyordum seni.
Çok uzun zaman sonra,yavaş yavaş beni zehirlemeye,boğmaya başladığını gördüm.İstediğim gibi de,küçük te olsa,yaşamın bir ucundan tutundurmuşlardı seni.
Rüzgarlarımla sallıyor,silkeliyor,çözüyordum gövdemden.Artık sömürgen olmayacaktım.Çünkü,sen hiçbir çaba harcamıyor,güçsüzlüğüne sığınıyordun.
Yine bırakmıyordum seni.Sadece,kendi hayatımı da yaşamak istiyordum.Yaşadım da.
Buna çok kızdın.Olumsuz ve haksız yargılamalarla küstün.Çünkü yapabilecek başka şey bilmiyordun.
Gülümsüyorum be sarmaşık.En çok ta,bu sakin gülümsemelerime,vazgeçilmez olmadığını anlatışıma kızdın.
Dün bahçede dolaştım.Güz,hüküm sürüyordu her yerde.En çok ta,sarmaşıklarda.
O yalancı,görkemli yeşilleri bitmiş,utançlarından kızarmışlardı.Bazıları,tellerden sarkmayı sürdürüyorlardı.Bir çam ağacı,serivermiş birini,ayakları dibine.Kıpkırmızı,can çekişiyordu sarmaşık.
Öylece durup seyrettim.İkimizi anımsatıyordu.Hüzünle gülümsedim.Emeklerim helal olsun diye mırıldandım.Uzaklaşıp gittim oradan.Güneşe kaldırdım yüzümü.Sen,kızarmayı bilmiyordun sadece.Hoş çakal sarmaşık.
Korktuğun başına geldi.Kendi-kendini bıraktırdın.Evet,hoşça kal sarmaşık.
Nilgün ACAR
19. 10. 2008