Serseri sularında çırpındığımdan beri hayatın..
Sevdiğim, dahası sevmeye başladığım ne varsa..
Kanata kanata, kanaya kanaya öldürmeyi öğrendim..
Öğrendim acıta acıta, acıya acıya nefes almayı..
Şimdi sen de tutunma bana öyle..
Sır gibi hayatımın hazin yorgunluğunda can bulma..
Seni de öldürmek zorunda bırakma beni..
N’olur içimin bulanık sularında boğulma..
Kemiklerim ağrıyor, sarıl(ma) çocuk..
Kemiklerim ağrıyor..
Sarıl(ma)!
...
(gün bitimine sen varken.. ve sargıdayken düşlerim.. yine yoruldum.. çok yoruldum.. yoruldu gülüşlerim..)
...
Kayıt Tarihi : 3.12.2019 17:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
... ..birisi yine içimi sıktı da yazdım.. ...
yuregine saglik
Eskiden derdim, şimdi hatırladım...:
"Sevgiyle nefret, çemberin iki ucudur..." Açılırsa en uzak, kapanırsa birbirine değecek kadar!
Şiir mi?
"Çember olalım olmasına ama... Kemiklerime kadar indi yaralarım, lütfen bil de sarıl(ma)", diyor...
Zaman kendi yolundan gidiyor...
Şiirler de öyle.. Pek fazla değişmiyor...
Dün gibi..
Kutlarım Değerli Şaire...
TÜM YORUMLAR (4)