Sarı Baret Şiiri - Ümit Uzunhasanoğlu

Yerin yedi kat altından, evimize güneşi taşıyan,
İs kokulu bir babayı beklemişliğim,
Beklerken, martılarla sohbet etmişliğim çoktur,
Paslı bir bisikletin üzerinde,
Eteklerini savururken gençliğim,
Yarınlardan ümidi kesmişliğim de çoktur.
O zamanlardan, ne zaman bir sonraya gitsem;
İçimde ki o hüzünlü çocuk, doğar yeniden,
Her gittiğim yere benimle gelen.

İs kokulu diğer babalarla,
Vardiyadan dönerken babam,
Elinde çikolata, Mendilinde kan.
Şimdi, ne zaman saklı ağlayan bir anne görsem,
İçimde ki o hüzünlü çocuk, doğar yeniden.
Her gittiğim yere benimle gelen.

Bir sarı baret, bir tozlu kimlik bırakırlar kapıya,
Başları önünde, lacivert tulumlu iki adam.
Gece sabaha döner, vardiya biter.
Ne babam, ne çikolatalar,
Ne o is kokulu babalar, evine döner
Şimdi ne zaman yaslı ağlayan bir anne görsem,
İçimdeki o hüzünlü çocuk ölür, hiç büyümeden.