Sana Yangınım Şiiri - Lokman Gülbahçe

Murat, ömrünün en güzel yıllarını Elif’in aşkıyla süslemişti. Onlar birlikte hayaller kurmuş, birlikte söz vermişlerdi. Murat için Elif sadece bir sevgili değil, ömrünün anlamıydı. Ama gün geldi, Elif ardına bakmadan gitti. Murat yalnız kaldığında, kendi kendine mırıldanıyordu: “Bitirdin, tükettin koca sevdayı… Sen gurbettin bana, sana dargınım.” Birlikte ettikleri meşkleri, verdikleri sözleri hatırlıyordu. Elif, o sözleri unutmuştu. Murat ise her gün yeniden hatırlıyordu. İçinde yanan aşkın közünü kanla söndürmüştü. Yollar dümdüzken, Elif onları yokuşa çevirmişti. “Sen gelmedin bana, sana yorgunum…” diye içini döküyordu. Elif yokken, kırmızı güller açmaz olmuştu. Bahçeler solmuş, rüzgârlar deli divane gibi esiyordu. İnsanlar onun halini bilmezdi ama Murat kalbinde taşıyordu: “Sen gül idin bana, sana solgunum…” Bir gün çocukluğunda yaptığı gibi kâğıttan bir gemi yaptı. Onu dereye bıraktı, ama gözleri yaşla doldu. Çünkü o gemi de tıpkı aşkları gibi sürüklenip kayboldu. “Kağıttan gemimi düşürdün suya, hani bitmez idi bu güzel rüya…” dedi içinden. Elif, onun için ömürlük sevda diye başlayan yolculuğun yarısında ayrılmıştı. Murat, ona kırgın da olsa yine de inkâr edemiyordu: “Sen sevdaydın bana, sana vurgunum…” Artık geceler boyu yastığa başını koyduğunda kalbinden tek cümle dökülüyordu: “Bu ettiğin gurbet canıma yetti. Sen ateştin bana, sana yangınım…” Ve işte öylece, aşkı içinde yanan bir kor gibi sakladı. Ne tamamen söndü, ne de tekrar alev aldı. Murat için bu sevda, tükenmiş gibi görünse de aslında ezelden ebede sönmeyen bir yangındı.