Sana Tutunuyorum Şiiri - Yavuz Doğan

- Seni bana hapsedip bana tutunuyorum...-

Bütün büyük devrimler silinsin nazarından
Ben kendimi devirip sana tutunuyorum.
Saklayıp suretimi hüznün intizarından
Kirpiğinin döndüğü yana tutunuyorum.

Bıraktım, çöller yine beni Kays diye ansın
Şehirler alev alsın, kül olana dek yansın
Geceler sükûtunun yankısından utansın
Ben senin ufkundaki tana tutunuyorum.

Varsın bütün âşıklar ilkbahara özensin
Varsın vuslatımıza “gecikmiş bahar” densin
Bil diye söylüyorum; suyum sen, aşım sensin
Varlığınla var olmuş “nan”a tutunuyorum.

Nefesim nefesinden haber bekliyor gibi
Olmadığın adreste kalmam artık zor gibi.
Ellerin ellerimi kavururken kor gibi
Damarlarımda akan kana tutunuyorum.

Çünkü sensiz kâinat yalnızca bir daire
Bazı cümleler devrik bazısı vesaire
Bu yüzden tüm harfleri terk edip bir şaire
Dudağında doğduğum ana tutunuyorum.

Gözbebeğin olmuşken ruhumun Arasat’ı
Birkaç sonbahar daha erteleyip hasatı
Kuşanıp iki yanı sevda kokan pusatı
Alnıma nakşettiğin şana tutunuyorum.

Kim nereyi kendine cennet bilirse bilsin
Cehennem neresiyse sen orada değilsin
Eğilsin sırça köşkler, karşımızda eğilsin
Seninle kalacağım hana tutunuyorum.

Bütün yolculukların başladığı adres, sen
Güllerin zemheriyi taşladığı adres, sen
Sen işte, sevdaların kışladığı adres, sen
Canıma can verecek cana tutunuyorum.