Sana Şükrediyorum Şiiri - Gulê Bahar

SANA SUKREDIYORUM

Hediyedir ışığın derin karanlığıma.
Işığın hayal, karanlığım gerçek.
Hayal ile var olur gerçek.
Parçası olduğunun kendisisindir.
Sana şükrediyorum.

Nesilimden evvelini,
nasırlı avuçiçlerimin çizgilerine merhem ettiğin için,
bilmediklerimi bilinir kıldığın için,
yok saydıklarımı, var ettiğin için,
sana şükrediyorum.

Ben kaleme yar, kağıda dostum.
İnançsız çekmecelerde bencilce çürüttüğüm dostlarımı,
sevgilimle buluşturduğun için,
sana şükrediyorum.

Ne sarımtırak denizlerin gözbebeklerine işledi de,
kıyılarına öyle yarım nefes vurdu kırık sandalım, çaresizce.

Dağıldı kendi kendine ve uykularının zarif tınısında eridi ben mumu.
Adı umut olmadı hiçbir zaman yalnızlığımın.
Umut, içi boş kaynayan yalancı bir tencere.
Yalnızlığımın adı neşe, neşe ise, sen.
Sana şükrediyorum.

Gerçekler dalgaya dönüşür,
hayaller ise suya... seninle farkettim.

Bir yanım boynu bükük yaprak imiş,
diğer yanımsa toprak.
Toprak soluk alır yeşil ile... seninle farkettim.

Büyük bir geminin kendisi olduğumu zannetmişim,
uçlu bucaklı okyanusta.
Aslında tahta bir sandalmışım,
büyük bir gemi içinde... seninle farkettim.

O büyük geminin içerisinde
seyahat etmişim onlarca vakit.
Öfkeli bir fırtına sonrası,
virane olurken sözde meşhur aşk gemisi,
yiğit dalgaların üzerinde kalakalmış,
özde yüzen merhamet sandalı.

Asılmışım iki sevgi küreğine de,
çektikçe çekmişim, halsiz.
Küreklerden birinin siması romantik,
diğerinin ise gerçekçi.
Bir yanım hayal ile halay çekerken,
diğer yanım varoluş ile dalga geçermiş.

İnce, kırılgan,
yaralı, dirayetli,
çalıngan ve çalışkan ellerim kenetlenmişler küreklere.
Tırnaklarımdan kırmızılar sızmış, sandal kan revan.
Bir yanım dost ve bir yanım sevgili.
Sana şükrediyorum.

Bayılgan bir ölüm,
kramplarla kendime yabancılaştırırken beni,
çığlıklarla yeniden doğuyormuşum toprağa...sudan sebeplerle.

Sırtıma sırtıma çekiliyor midem.
Yeni hatıralara hazırlıktır bu.
Boş tesellilerin haram vücutları,
antika pişmanlıkları geride bırakıyordu böylece...
Devrilirken geminin yol-iz bilmez dümeni,
martı seslerine kulak veriyordu merhamet sandalım.
Geriden geriden ileriye sarıyormuşum, habersiz.
Ve ben, her daim ilerliyormuş,
kulaç kulaç geriliyor sanırken kendine.
Doğuyormuşum bayılgan bir ölümle, habersiz.
Sana şükrediyorum.

Mavi suların uçsuz bucaksız derinliklerine bırakılmış ölüm.
Mavinin koyu karanlığında bulmuşum aydınlığı.
Yakınlaştıkça dibe, ışığın sarmış bedenimi,
neşelenmişim meme gören bebek gibi.
Kelimelerin esiri olduğumu sanırken,
içime içime dolmuş suların.
Şarkılar söylerken mavinin yaratıkları,
ben farketmemiş tüm bu olanları.

Sana şükrediyorum demek,
seni seviyoruma denkmiş...anladım.
Anladim ki,
geç kalmak diye bir şey yokmuş yaşamda.
Mevzu erken kalmaymış geçe.
Doğa erken uyanırmış,
erken uyumak için sonraki güne.

Geç, tembellik ve tembellik kayıpmış.
Tembel olan, ancak ve ancak, tembelliğinin farkındalığıyla zafer kazanmış.
Tembelliği kabul etmek lazımmış, olduğu gibi.
Kayıplarda olanın yenilgiye uyanmasıymış kazanç,
yeniden çalışacak güce erişmek için... anladım.

Motivasyon, kişinin harekete geçme ve geçirme ateşiymiş.
Sandalımın motoruymuş motivasyon.
Ateşimmişsin.
Düşünmeden ve çılgın,
ve halsiz ve yarım nefeslerle hareketleniyormuşum kıyılarına...anladım.
Sana şükrediyorum.

Anladim ki,
anlamış olmanın aslı, vakti geldiğinde anladığını unutmakmış.
Zor geliyor değil mi unutmak...
Tam da bu yüzden zordur işte anlamak...
Unutmak yalnızca,
kendisini ellere hediye ettiğinde unutmamış.
Unutmak,
fitne fücur salınan güzellerin içinde, en dolgun olanıymış.
Lanetlerin en şahanesiymis...

Anlamak susmakmış,
atasıysa unutmak.
Atalarımın dizlerinde oturmayı özledim.
Kavuşamamak en acı cezaymış.
Tavuskuşu çığlıklarımda bağlanmışım günahlarına... anladım.
Sana şükrediyorum.

Bir vakitler anlamış olduklarımı unuttuğumda,

göğsündeki dolu bulutlardan boşaldı yerimin yüzüne yalnızlığım.
Birlikteliğin beyaz güvercin selamıyla örtülü toprak, şimdilerde.
Güçlü esen rüzgarın sebeptir,
yanılgan yağmur canlarıma.

Bölmek çıkarmak, çıkarmaksa bizi toplamakmış.
Bölmezsen çoğalmaz, çoğalmazsan teke dönemezmişiz.
Nefes budur yaşamın hanesinde... anladım.

Böl beni ki, böldüğün yerden çoğalalım, olmaz mı...
Böylece, seninle
yorulmaz bu ben, şükrederken sana.

“Yalnızca Tanrıya şükredilir”; dedi, safsata daniskası insanlar.
Sen de buna inandın mı hayatım...
Bebekçe kurduğun cümleler,
ak sakallı keçi inatlarına karışınca,
alaycı bir sevgiyle yerleşiyorsun,
yeşili gür olan alın gözüme.
Tebessüm bırakıyorsun siyahıma.
Siyahım aşkımmış... anladım.
Sana şükrediyorum.

Dişlerimin arasında acı yosun artıkları var.
Motivasyon ateşinden kalan.
Ne de zor harekete geçmek,
detaylarda boğulurken.
Düşüncedeki detay planları,
çelme takar harekete.
Detaylanmış olmalıyım ki sana,
hangi hareket tanricalarina sorduysam seni,

“Yok!”; dediler,
“Gelmez!”; dediler.

Gel!
Gel ki hareketlenelim.
Detaylarda uslandım!
İnce düşüncelerin ince sularında aramıyorum artık seni.
Hareketleniyorum.
Şükrediyorum sana.

Kumuna karıştır beni.
Sonra kumdan kaleler yapsınlar bizden,
kıyılarının plajlarında.
Şahitlik etsin tüm kıçı çıplak hayaller,
dolaşırken neşemizin etrafında.
Nağmeler içinde boğulsun her bir nefes.
Şarkı söyleyerek dans edelim.
Yeniden doğalım ve onlar da doğsun yeniden, birer birer, ölürken.

Sandalım bir hayal kendiliğimden.
Vurduğumda sana,
dağılsın kan, mavi sularıma.
Yok olsun kanım, ışığının damarlarında.

Balık oldun denizlerimde.
Bir yandan bir yana akışına bırakırken bedenini,
takip et diğer bizleri.
Tutmuşsun beni yanaklarımdan,
gamzelere bulanmış nehirlerim.
Küçültüp küçültüp kendimi,
yeniden büyümüşüm sana.
Sana şükrediyorum.

Ne garip duyguyuz biz.
Işıltıda kararmak ve karanlıkta ışıldamak duygusuyuz.
Mavilerimin diplerinde siyaha bulanmışken şafaklarım,
beyaz renkler katmışsın diri kefenime.
Ve doğuyormuşum ölümle.
Ellerinde...
Ne tuhaf şey...
Sana ölmek, kendime dirilmekmiş...anladım.

Anlamak, seni unutmak,
Unutmak, seni hatırlamak,
Hatırlamak, seni anlamaktır.

Parçası olduğunu sandığın aslında Kendi’ndir.
Sana şükrediyorum.