Sana Gücendim Şiiri - Lokman Hamitoğlu

SANA GÜCENDİM

“Öyle çok üzüldüm ki, öyle kırdın ki
Dünyada en fazla sana gücendim”
Yanlış hatırlamıyorsam türkünün bir bölümü böyleydi
En çok neden ve kimden üzülürüz?
Bizi en çok kim kırar, kahreder?
En fazla kime güceniriz?
Sevdiklerimize değil mi?
Günün birinde birini seversin
Ondan öncekilerden çok daha fazla, çok daha seviyelice
En mutlu olduğun anlardan biri onun yanında olduğun anlardır.
O anlar hiç bitmesin istersin
Oturup kalkmanızda,
Dertleşmenizde,
Gülüşüp ağlamanızda,
Gezmenizde.. ayrı bir güzellik, ahenk, sinerji vardır.
Sonra bir yel eser ama şarktan ama garptan.
Sizi savuran, sizi ondan, onu sizden ayıran bir yel..
Bilirsiniz ki dünyanın rahmeti de, zahmeti de geçicidir.
Ya o, o biliyor mu bunu?
Rahmeti sevdiği gibi zahmeti de sevecek mi?
Kolay olan yolu mu seçecek?
Gidecek mi?
Gidene yollar yakışır, dur mu diyeceksin?
Hayır! Dur demeyeceksin, diyemeyeceksin!
İçine dökülecek hıçkırıkların
Üzüleceksin için için..
Kırılıp tuz buz olacaksın bir başına, garip
Sonra ona güceneceksin, kırılacaksın, öfkeleneceksin..
Kahır dolu kelimeleri yanyana dizip şiirlendireceksin!
Sonra bir türlü, o türkü düşecek dilinden:
“Dünyada en fazla sana gücendim”
Peşinden: “Ben bir selvi boylu yardan ayrıldım”
Bir tane daha, bir tane daha..
Sonra bir yol çizeceksin kendine:
ama ince uzun.. Ama kıldan ince kılıçtan keskin
Ona inat değil ama ona rağmen
Olurda mazi gelip yakana yapışacak
Olurda oturduğun yerde başını tavana dikeceksin.
Gözyaşların tuzlu - tuzlu, çisil - çisil yanaklarından mecrasına akacak.
Boğazına bir yumruk oturacak ki en kallavisinden.
Konuşamayacak hale geleceksin
Sonra kızın aklına düşecek.
En son baba deyişi: bir cehennem gibi, bir cennet gibi tutacak ellerinden
Yaşamak bu mudur?
Baba baba acı çekmek!
Bir yel daha esiyor
Bir yel daha essin istiyorum.
İki kaburgamın arası yoklansın istiyorum.
Sana sesleniyorum Azrail duyuyor musun?
Duyuyor musun diyeceksin! ! !

Lokman HAMİTOĞLU