Sana Geliyorum Şiiri - Selçuk Levent

Gönlümün pas tutmuş zincirlerini kırıyorum
Bir zamanlar kendime bile anlatamadığım yanlarımla
suskun gecelerin içinden,
Hiçbir kelimenin uğramadığı sokaklardan geçerek
yavaşça, usulca ama kararlı bir yürüyüşle
sana geliyorum

Omuzlarımda çökmüş yıllar
Gözlerimde biriken yağmurlar
Ellerimde unuttuğum dualar var
Hepsiyle beraber, eksik ve tamam hâlimle
Ben, sana geliyorum

Bir çocuk gibi bazen
Utangaç, ürkek, ama umutlu
Bazen bir asi gibi
Diz çökmeyen, söz dinlemeyen
Çünkü senin adınla yanıyor içimdeki isyan
Senin yüzünle başlıyor bütün barışlar

Gönlümde küllenmiş yangınları taşıyorum
Her adımda yeniden alevlenen
Her adımda biraz daha bana benzeyen
Ama en çok da sana ait olan ateşle

Kırdım zincirleri
Beni geçmişe bağlayan
Bir yere ait olmayan bütün yarım kalışları

Bir zamanlar “kal” demeyenleri
Şimdi “gel” diyen sesin için
Birer birer susturdum içimdeki ayrılıkları

Ve artık ne bekleyenim kaldı
ne de beklediğim
Sadece sen varsın
ve ben yollara düşmüşken ,
Bütün yönler bir tek sen gösteriyor

Yalın ayak yürüdüm bazen
acıtsa da yolların
Gönlüm hep seni aradı
her kalabalıkta seni düşündü
her yalnızlıkta seninle konuştu içinden

Şimdi o konuşmalar gerçek olsun diye
Şimdi susmasın diye içimdeki ses
Ve sonunda
sadece adını fısıldayacak kadar yakınına geldiğimde
Sana sarılmak için
kendime dönüyorum

Gönlümün pas tutmuş zincirlerini kırıyorum
ve sana geliyorum
Sana, bir ömrün sessizce aktığı o kıyıya
bir tek “biz” yazılsın diye
Adımı unutmaya razı gelerek
sana geliyorum

Selçuk LEVENT
26/05/2025