Sana Dokunamadan Yaşamak

Sana Dokunamadan Yaşamak

Ben seni sevdim...
Bir suskunluğun ortasında,
Konuşmayı unutmuş şehirler gibi...
Her adını andığımda
İçimde bir sokak sessizliğe gömüldü.
Anlatamadım kendime bile bu sevdadan.
Çünkü sen,
Avuçlarımda kıpırtısız duran bir dua gibiydin.
Uzanamadığım,
Ama içimde her geceyi sana adadığım...

Bir adım ileri gitsem,
Uçuruma düşerdi kalbim.
Bir adım geri kalsam,
Senin yokluğunla yanardı her yerim.
Ben ikisinin arasında
Sana kavuşmayı değil,
Seni kaybetmeden yanmayı seçtim.
Küllerimle seni korudum...

Gözlerine korkmadan bakmayı istedim aslında.
Bir elimde titreyen cümlelerle
“Seni bu dünyadan daha çok sevdim” demeyi.
Açık, yalın, lekesiz bir sevda…
Ama bu zaman…
Böylesi sevgileri boğuyor.
İçtenliği kendi kirli elleriyle öldürüyor.

Kaç gece saydım önce,
Sonra geceyi bırakıp seni saymaya başladım.
Her gece sen vardın…
Ama ben yoktum.
Adını ciğerime kazıdım,
Çünkü kalbim seni taşıyamayacak kadar doluydu.
Her nefes alışımda
Biraz daha yandım.

Bizim için dünya hep uzak bir vatandı.
Aynı göğün altında bile
Ayrı ayrı yıldızlara tutunduk.
Ben seni,
Yılları eskiyen bir umutla bekledim.
Sen belki hiç gelemedin,
Belki hiç gitmeyi bile düşünmedin...

Ama sen bilmezsin,
Sevdiğini yaşatamayan biri önce
Kendi içine bir mezar kazar.
Ve ben içimde,
Senin adınla kazdığım
Kaç “keşke” gömdüm toprağa…
Sessiz, derin, geri dönüşsüz…

Eğer sana bir gün dokunabilseydim,
Yemin ederim,
Bu dünyaya başka bir aşkın mümkün olduğunu gösterirdim.
Ama şimdi,
Sadece kalbim biliyor…
Ben seni sevdim.
Ne utanarak,
Ne yasaktan kaçarak,
Sadece senden gizlenerek…

Bir sabah,
Adını anmadan uyanamayacak kadar doluydum seninle.
Ama gün gelir de
Bir sabah ölümüm ulaşır kulağına,
Hiç kimse anlamayacak neden gittiğimi.
Ama sen anlayacaksın…
Ben seni sevdim.
Ve seni sevmenin ağırlığıyla,
Sessizce göçtüm bu hayattan.

Adını son kez fısıldadığımda
Rüzgâr sana taşırsa sesimi,
Gözlerin nedensiz dolarsa
Bil ki,
O bendim.
Sana dokunamadan yaşadım,
Ama seni içimde gömerek öldüm...

Mehmet bildir