Yoruldum…
Koştum, çabaladım,
kapılar çaldım
ve hepsi yüzüme kapandı bir bir.
Artık anladım:
Her yolun başı ben olsam da
sonu Sen'de bitiyor.
Bıraktım...
Çünkü tutunduklarım
birer birer elimden kaydı.
Ve ben,
ellerim boşken anladım
asıl doluluğun,
Sana bırakmakta olduğunu.
İçimde fırtına koparken,
dışım suskun.
Kalbim kırık ama isyan etmiyor.
Çünkü biliyor artık:
Sen her şeyi görürsün.
Ben görmesem de.
Sabır, bir kapıymış meğer.
Ağlayarak beklediğim o eşiğin
anahtarı: tevekkülmüş.
Dua ettim…
Ama cevabı
kelimelerde değilmiş,
vakti geldiğinde
kalbime inen bir huzurdaymış.
Her şey olmasın artık.
Gerek de yok.
Çünkü ne eksik ne fazla
Senin yazdığın kadar yaşanır.
Ve ben,
Senin yazdığını
razı olarak okumayı öğrendim artık.
Kendimi bırakmıyorum,
sadece Sana bırakıyorum.
Çünkü bu dünya
taşırken ağır,
Sen taşırken
huzur gibi.
S.GÖL
Kayıt Tarihi : 31.7.2025 09:27:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!