Sana Şiiri - Yasemin Kurt

Hayatın bilinmeyen yönü beni kahreden tarafıdır.Hep istediğim yarını görebilmek veya hissedebilmekti.Ama Allah bunu yasaklamıştı sanırım.Bazı zaman içimden gelen hislerle yarına cevap bulma yeteneğim olabiliyordu ama efendim izin verdiğinde.Herşeye hükmetme tutkum yoktu ama asiliğim çok şiddetli idi ve başeğmek bana çok zor geliyordu.Her aynaya baktığımda farklı huylar edindiğimi anlıyordum.
Her geçen gün yaşadığım yaşın izlerini bana tek tek sunuyordu.Bazı zaman bundan nefret ediyor ancak fazla üzerinde durmuyordum.Çünkü ben küçük noktalara önem vermezdim.Herşey içimde deşifre olmaya hazır ancak başkaldıramazdı.
Bir kişiyi sevmeyi becerebildim ve silmedim onu her hatasına karşılık.Öyle bir aşktı ki,beni her aldattığında derinden yaralanırken ben ölesiye sevmeyi öğrendim.Defalarca kendi kendime nefret ettiğimi haykırdım ancak kendimi bile inandıramadım.Her inanmadığımı anladığımda ise kendimden nefret ettim.Çaresizliğin şiddetli sancıları arasında,gelgitleri yaşadım.
Bazı zaman yalvardım içimden sevdiğim duy sesimi diye nafile benden yana bakıp gördüğünü görmedim.Ben onun hayatında başka yerde veya başka zaman diliminde yaşıyordum.Hangi kimlikte yaşadığımı bilmiyordum ama yaşıyordum.Ne benle oluyordu nede bensiz.Çıkmazlara girip gerçeğimden saklanıyordu.Oysa ben onun,o benimdi.Başka birinin olamıyacak kadar benimdi.Anlatamadım ona.Anlatmayı denediğim her defasında susturuldum ve gözyaşlarımla sırdaş oldum.
Yastığım gözyaşlarımı silerken,onun benden uzaklaşmasını uzaktan sessiz ancak güçlü çığlıklarla izledim.Başkalarına ettiği sözleri kendim duymak istedim ama haketmiyormuşum gibi davranıp bana acılarını sundu.Ölmek istedim ve ölmeyi beceremedim.Çünkü onu bu şekilde terk edecek gücüm yoktu.Efendim kızar korkusu ile mezarlık yoluna giremedim.
Şimdi rahat mıyım bilmiyorum.Yanımda ama görüntü var.O yine başka ruhlarda.Paylaştığı tek şey sıcaklığı ve kimliği.Ya istediklerim nerde? Bu kadar bencilliği nasıl sevdi? Ben bencilliği yüreğime öğretemedim.Öğretmek için çaba göstermedim.Ben her seferinde karşılıksız sevmeyi öğrendim.Ya o ne yaptı? Sadece kimliği ile yaşamayı...
Kendimi yazılara,şiirlere kaptırdım.Sahil kenarında konaklayan martılara.Siren çalıp geçen gemilere....Ya sonunda ne oldu? Yanlızlığın kolları arasında inleyen ben oldum.Ayrı kaldığım her salisenin hesabını yaptım ama kağıtlara dökemedim.Sadece kelimeleri gözlerime yazdım.Belki anlar okur diye.O,okumayı bile beceremedi.Gururu kaf dağı kadar yüksek ve uzakta idi.Elimi uzatsam dokunurum sandığım kişi...Ufuk bile senden bana daha yakın.
Beni her sabah hatırladı yada her sıkıntısında tanıdı.Akşam sefalarında beni koluna takıp yürümeyi bile çok gördü.İsyanımda ise canımı yaktı ve gözyaşları ile beni tutsak etti.Küstüm,konuşmadım ama yola gelmedi.Gittiği yol benden daha uzağı itti onu.Ve o beni ben kadar sevmesini bilemedi.
İstediğim çok değildi.Ben onu çıkarsızca sevdim.Dağların uğultusu içinde kaybolan sevgim onu bırakmayı istemedi.Gecelerin karanlığında simasını nakış nakış işledim aklıma.Unutmamak için değil.Yaşamak isteyipte yaşayamadığım her an için...Ben onsuzluğuda beceremedim.
Kalemi her alıp yazdıüımda sitemlerin biri binpara.Kar etmedi...Bitsin diye yalvardım.Bu seferde o beni bitiremedi.Kısacası biz ne yanyana,nede ayrı olmayı beceremedik.Seviyorduk ancak söylemeyi yanlış yerde seçtik.Kendimizi gerçekten uzak tutup,birbirimize yakın olmayı seçemedik.Tek yakın olan yer...İŞte sadece o yerde birbirimizi sevdik.Kalan bölüm eksilere dönüş ve zararların ziyanların toplandığı muhasebe defterine yazıldı.Gördüklerimiz bile yetmedi bize.Sana yaşadıkların bile ders olmadı.
Kaç defa bitti dedik,olmuyor dedik ve günlerce belkide içimiz kan ağlayarak küs kaldık.Aynı havayı teneffüs ettikde ayrı ülkenin insanları gibi yaşamayı seçtik.An oldu aynı odada bile yaşadığımızı unuttuk.İmalı sözleri birbirimize sunduk ama sevgimizi sunmadık.Ben her adım atışımda sana,sen geri çekilmeye and içmiş gibi bakmadın bile benden yana.
Dilinden dökülen nakışlı sözler başkasına giderken ben sela okutuyordum kirlenmiş sevgimiz için.Sen ilk sen değildin ve bu şekilde seni beynimde yaşatmak acı veriyordu.Telefonlara sarılıp içimi döktüğümde gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürdü ama sen yine gaddar,sen yine zalim davranmayı seçer,bana yaklaşmazdın.Ben yine sevmeyi seçerdim.Çünkü bir gülüşün benim için her hazineden değerliydi.Aşkı sende bulmuştum ve ölesiye seven bir kadındım ben.Sen kendini benim sevdiğim kadar sevmeyi beceremedin.
Artık eskisi gibi seni düşünmemeye gayret ediyorum.Başarabiliyor muyum bilmem ama başarmaya çalışıyorum.Ne zaman yorulurum ve ne zaman sana isyan bayrağını çekerim belli değil.Çünkü bu yürek bu sadakatsizliğe katlanmıyor artık.Bıktığı yerde imza bırakıyor gözyaşlarım.Nefsim kudurmuş köpek gibi küfre yöneliyor ama dilimi bazı zaman elimden kaçırıyorum.En aşağılık sözleri sana sarfederken bile seni ölesiye seviyorum.Çünkü altta kalmıyor bana başeğmiyorsun.
Seni öldürmeyi düşündüm bazı geceler.Ya benim dedim yada hiç kimsenin.Bu seferde efendimden korktum.Yapamazdım.Efendim bunada müsade etmemişti.İsyan etmedim çekildim o düşünceden.Ama efendim biliyor seni her gece düşüncelerimde mezarlık yoluna gönderdim.
Senden bir çiçeğim vardı.Herşeyin üzerinde bir merhamet vardı ona içimde.Mutluluğu benden ve senden,herşeyden çok hakeden minik bir çiçek.Sen onu gördüğün halde yolundan dönmedin.İstediğini hiçbir zaman bilmedim.Beni sildin mi yoksa mecburi hizmet miydim senin için? Ben bu sorunun cevabınıda öğrenemedim.
Seni koluma takıp cümle aleme caka atamadım.İşte o diyemedim aldığım her nefesimle.Sen o kadar bencildin ki,bunu bile bana çok görmeyi vazife bildin.Sen neydin? Bir zalim mi? Yoksa beni yoketmeye çalışan bir düşman neferi mi? Sen hiçbiri değildin ama beni ezmeyi her zaman bildin.Gönlümün kana bulanması için elinden geleni ardına koymadın.Attığın her adımda beni çok gerilerde bıraktın.
Seni çok özledim ve artık gittiğin yollardan geri dönmeni istiyorum.Bitiyorum ruhum.Bunu anlatamıyorum ama birgün yokolup gittiğimde çok ağlayacaksın.Bende sevdim diyeceksin yüreğinde ama çok geç kalmış olacaksın.Ben duysam bile cevap veremiyeceğim sana.Ve sana ebediyyen elveda demek zorunda kalacağım.Sor yüreğine ne kadar mutlu olabilirim diye? Cevap veremiyeceksin çünkü en korktuğun cevap senide yaralar,yokeder.Görmezlikten gelip yoluna devam edeceksin ama hayatına her girenle beni kıyaslayıp onların eksikliğinde tek tek terkedeceksin.Aklına hep sözlerim gelecek ama nafile yerim uzak bana gelemiyeceksin.
Ağlayacaksın tenha köşelerde ve karanlığın en karanlık yerinde.Gören olur mu diye bakacaksın çevrene.Belki yastığın ıslanacak kalbinin gözyaşlarından ama herşey için çok geç olmuş olacak.Çünkü ben yanında iken beni görmeyen sendin artık beni hiç göremeyip beni anacaksın.Çünkü sende biliyorsun ki ölesiye sevdim seni.Sevemedi yeterince bile diyemiyeceksin.Sana bıraktığım hatıralar seni hergün kırbaçlayacak.Ama emin ol senin üzülmeni yinede istemem.Çünkü ben bencilliği yüreğime öğretemedim ve seni ölesiye hep sevdim.Kısacası ben seni tanıdığım her salisede sevmeye yöneldim.