Samanla Beslenen Uçan Daireler

Bizim köyde elektrik yoktu,
Işık saçan analar vardı.
Bir gece yarısı, harman yerinde,
Göğe kürek çeken çocuklar gördüm
Samanla beslenen uçan dairelerdi onlar!

Dedemin cebinde iki lirayla
Kıyameti satın alabilirdik belki…
Ama biz,
Tarlalarda unutulmuş traktörlerin
Paslı dişlerinde
Tanrı’nın son ekmeğini çiğnedik!

Komşu kızı Ayşe,
Gözlerinde Mars’a açılan bir tünel buldu.
“Gel” dedi, “gösteririm sana
Kavrulmuş buğday tanelerinden yıldızları!”
Biz ise,
Cebimizdeki son meteliği
Gökkuşağına bağışladık…

Cami avlusunda yatan deli,
“Güneşi yedim” diye bağırdı bir gece.
Sabah ezanında,
Minarenin şerefesinde
Bir uzaylı çay içiyordu!
İmam, “Bu da bir imtihandır” deyip
Sessizce geri çekildi…

Annem,
Kova burcunda doğmuştu;
Elleri hep suya hasretti.
Bir gün çeşmede akanın
Süt değil,
Samanyolu olduğunu fark etti!
O günden sonra,
Tenceremizde yıldız kaynamaya başladı.

Son otobüs kaçtı köyden,
İçinde sadece hayaletler vardı.
Şoför,
Radyoda Kürtçe şarkı çalınca
Direksiyonu bırakıp
“Ben aslında bir kâhinim” dedi!
Yolcular,
Camları buğulayan nefesleriyle
Âmin dediler…