Salçalı Ekmek Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Canımı yakıyorlar!
Kalbimi kırıyorlar!
Senin emek emek uzattığın saçlarımı,
Zalimce yoluyorlar!
ANNE!

Dizlerine ihtiyacım var!
Biraz uyumaya…
Uyanınca daha güçlü kalkmaya!

Anne…
Yoruldum!
Anne… acıyorum!

Ben senin küçük meleğin,
Prensesin değil miyim?!
Anne, kız onlara!
Ben hâlâ kıyamıyorum!
Canımı yakanlar hep canım anne,
Canım!

Şimdi ben kime kızayım, anne?!
Saçıma yağan yağmura mı?!
Gözüme dolan yaşama mı?!
Kime kızayım anne, kimeee?!

Sevgi denen Azrail… çok acımasız anne!
Vurdu! Vurdu! Vurdu dizlerime!
Senin taktığın kanatları kırdı anne,
Kırdı...

Oysa sen öğretmiştin uçmayı,
Ama öğretmemişsin anne, kötü olmayı!
Bunlar iyilikten anlamıyor, anne!
Anlamıyor...

Anne!
Canım yanıyor!
Anne! Acıktım, doymuyorum!
Salçalı ekmek yapsana!

Hatırlıyor musun anne…
Elini omzuma koyup sormuştun:
“Sen mi güçlüsün, ben mi?”

“Ben!” demiştim…

Sonra elini çekip yine sormuştun:
“Sen mi güçlüsün, ben mi?”

“Sen!” demiştim…

“Neden?” dediğinde…
“Elin omuzumdayken, dünyanın en güçlüsü benim annem!” demiştim…

Evet anne!
Senin elin omuzumda olduğu sürece,
Dünyanın en güçlüsü benim!

Sakın elini omzumdan çekme anne!
Anne… annem…
Beni yüreğinde uyut…
Çok yoruldum anne…
Çok… yoruldum anne annem…
08.09.2025 11:46