Salacak Şiiri - Recep Yıldız

güneşin loş ışıklarıyla halay
çekerek sâhilinde Üsküdar’ın
yürüyordum.
ufukta ince bir ay
ve nihâyet ipince martıların
bir kadim mûsikîye benzeyen o
canhıraş sesleriyle irkildim.

kuşların böyle müşterek ve koro
şakıyan sesleri içinde sesim
âdetâ düş gören bir âmâdır.

güneşin can çekişmesinde bile
o asâlet giziyle perdeli sır
Boğaz’ın çevresinden âhenkle
süzülür.

...her geçen gün aynı vehim
ve emânet bir uykuda Salacak
akşamın sisli ufku, son vaktim...

bu güneş bir nefeste batmayacak!

feilâtün / mefâilün / feilün