Saklı Olan Şiiri - Sinan Bayram

Bir damla düştü boşluğa,
adı başlangıçtı.
Zaman onu unuttu,
ama yankısı hâlâ varlığın damarlarında akar.

Karanlık konuştu önce —
çünkü ışık henüz kelimeyi bilmiyordu.
“Ben saklı olanım,” dedi,
“beni anlayan, kendini bulur.”

Sonra bir çizgi belirdi,
ikiye böldü hiçliği.
Bir yan gölge,
bir yan parıltı oldu;
ve aralarındaki ince hat — insan.

Biz o hattın üzerinde yürürüz,
düşmeden dengeyi öğrenene dek.
Her adım bir soru,
her nefes bir cevap olur.

Gökyüzü yukarıda değil,
bilincin içindedir.
Yıldızlar, unuttuğumuz fikirlerin kalıntıları.
Ve kalbimizdeki taş,
henüz yontulmamış bir hakikat.

Bir gün —
sessizliği dinlemeyi öğrenince,
görürüz:
ışık aslında karanlığın sabrıdır.

Ve belki o zaman anlarız,
tanrı uzak bir isim değil,
her sorunun ortasındaki sessiz noktadır.

Sinan Bayram