Şairlerle Muhabbet Şiiri - Rakip Bay

An gelir insanı öyle boğar ki
İstanbul’un, kalabalık caddeleri
Alıp başımı gidesim gelir bir yokluğa
Yolum Maçka’dan geçer ansızın
Yolda Attila İlhan’a rastlarım
Başında kasketi, boynunda hiç çıkarmadığı atkısıyla
Sıkıştırmış koltuğuna çantasını, yürür yavaş adımlarla Nişantaşı’na.
Yolunu keserim, beraberce otururuz bir ağaç altına
Başlarız havadan sudan konuşmaya.
Sorarım “Hala mektupları gelir mi? “ diye,
Gülümser, “hala” der…
Kalkarım yanından inerim Beşiktaş’a Akaretlerden
Nasihat almak için bir garip Orhan Veli’den.
Hep aynı yerdedir, sahilde izler martıları
Usulca dokunurum omzuna, ürkütmeden kuşları.
Eliyle vapurları gösterir
Bakakalır giden herbir vapurun gerisinden
Gözleri dolar, ağlayamaz
Serde erkeklik var iken
O kapatırken gözlerini İstanbul’u dinlemek için
Ben kalkarım yanından usulca
Akşam olmuştur artık, dinlemem hiç karanlığı
Eyüp Sultan’da diz çökmüş dua ederken bulurum Necip Fazıl’ı
Ürkerim, gidemem yanına uzaktan izlerim öylece
Ellerini yüzüne sürüp kalkar, tebessüm eder beni görünce
“Selamun Aleyküm” der dokunur omzuma
Benimse dilim tutulur konuşamam üstadın yanında
“Ölümden korkar mısın evlat? ” diye sorar, gülümseyerek
Nutkum tutulur, ben de gülümserim sendeleyerek.
Ben çabalarken derin bir nefes almaya,
O başlar yüreğime inme gibi inen iki mısraya:
“Ölüm güzel şey, budur perde ardından haber
Hiç güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber? …”