Şairlerin Sessizliği ( Tuggenc ve Sümeyy ...

Kimi insanlar gülüşünde saklar acısını,
Kimi de acısından yapar en güzel gülüşü.
Siz ikiniz…
Tuggenc ile Sümeyye,
Aynı göğsün farklı sızıları gibi
Aynı şiirin ayrı kıtalarında ağlayan kelimelersiniz.

Tuggenc…
Bir gurbetin ortasında,
Dilini unutmasa da,
Sesini çoktan yutmuş sokaklarda yürüyen bir şair.
Almanya’nın taş duvarlarına çarpmış
Ve her çarpışta içinden düşmüş cümlelerle
Bir gün daha hayatta kalmış…
“Yalan sevmem” derken
Aslında kimseye söylemediği nice ihaneti gömmüştü dizelerine.
Belki de kimse bilmedi,
Geceleri kendi elleriyle sardığı yaralarını,
Sadece kelimeler tanıktı acısına,
Ve kelimeler bile bazen kaçtı ondan.

Ve Sümeyye…
Denizli’nin gözyaşlarını taşıyan bir nehir gibi akar şimdi Kars’a.
O hep candan konuşur, candan sarar insanı,
Ama kimse bilmez içinin ne kadar paramparça olduğunu.
Bir gece duasıdır onun sesi,
Bir annenin adını mırıldanan yetim gibi,
Dokunur, yakar, sarar, ağlatır…
Ve o gülerken bile gözlerinde titrek bir yalnızlık gezinir.
Kars’ın ayazı bile utanır bazen onun kalbinin sıcaklığından,
Çünkü o, bir kış gününde bile bahar gibi yaklaşır insana.
Ama o da bilir, bazen insanın içi hiç ısınmaz,
Ne kadar sevse de,
Ne kadar verilse de,
Eksik kalır hep bir şey...

Bu şiir, sizin için değil sadece,
Sizinle yitmiş nice şairin ruhuna da yazıldı.
Bu dizeler,
Tuggenc’in Almanya’da sustuğu her sabah için,
Sümeyye’nin Kars’ta içine çektiği her yalnız nefes için,
Ve en çok da
Hiç kimsenin anlamadığı o iç ağrılarınız için…

Tuggenc ve Sümeyye…
Sizin adınız,
Acının en narin haliyle yazılmış bir dua artık.
Ve kim bu dizelere dokunsa,
Sizin yüreğinizin sıcaklığına,
Ve gözyaşınızın temizliğine dokunacak.