Şahit Şiiri - İsmail Uysal

Bir gün hasretin cana tak ettiğinde ağla
Tüm ömrüm süzülürken yanağından ordayım
Kırlangıçlar Ölümü hak ettiğinde ağla
Vaveylan asumana çıktığı an ordayım

Sen bilmezsin topragin suyun kırıldığını
Bulutun isyanıyla göğün yarıldığını
Gazzede çocuk bilir sen bilmezsin Ölümü
Dudakların sükutu, kalbin yorulduğunu

Kanatları var diye kuşlar vurulduğunda
Tabutları taşıyan kolllar yorulduğunda
Baba üç aylık yavru kuşa sarıldığında
Bilmezsin ellerim kan, yüreğim kan, ordayım

Ölüm hakikatini fark ettiğinde ağla
Kuşattığında ağır bir imtihan ordayım
Tüm yalanlardan bir gün çark ettiğinde ağla
Kalınca bir başına, ruhırevan, ordayım

Sen bilmezsin, aynalar nasıl yalancıdırlar
Dost görünür bakışlar aslen yabancıdırlar
Aynalar, muştu diye gösterirken doğumu
Rahimde bir karanlık büyüten sancıdırlar

Dağlar yürüdüğünde, sular durulduğunda
Ağaçlar köklerinden kopup savrulduğunda
Yıldızlar söndüğünde, Güneş kavrulduğunda
Gazzeli bir anneyim ben, anbean ordayım

Simsiyah saçlarını ak ettiğinde ağla
Tüm sesler sustuğunda atar vicdan; ordayım
Kapkara vicdanını pak ettiğinde ağla
Ne arıyorsa kalpte onca insan, ordayım

Sen bilmezsin cehalet ne menemdir, bilmezsin
Gece akla hükmeder, kalp şebnemdir, bilmezsin
Atmayı bilemezsen çözemezsin düğümü
Vicdan bazen nasıl bir cehennemdir bilmezsin

Nehirler taştığında, deniz yarıldığında
Hayır ve şer üzere saflar ayrıldığında
Çiçekler solduğunda, renkler kırıldığında
Kudüs'te bir babayım, perperişan, ordayım

Bir gün merhametini yok ettiğinde ağla
Dilde ahıyla gelir sabi sübyan, ordayım
Bir sabi gözyaşını ok ettiğinde ağla
Arşa gözünü diker bir gariban, ordayım

Sen bilmezsin, Bilen var, üzülme ve göğe bak
Sabret, şükret, dua et; gayrıyı O'na bırak
Çözecek tevekküldür yürekteki boğumu
Taştan nebat çıkarır velev ki çorak toprak

Görülmezin esrarı bir bir görüldüğünde
Sular çekildiğinde, dağlar dürüldüğünde
Zulmün derebeyleri tek tek sürüldüğünde
Yakındır ceza günü, ben o zaman ordayım