Şafağın eşiğinde Şiiri - Yazar Murat Şair

ŞAFAĞIN EŞİĞİNDE

Gece içimde kök salmış bir Suskunluktu
Yıldızlar yorgun alnıma düşen Soğuk mühürler
Şafak karanlığın tenini usulca Yırtarken
Ruhum isyanla dua arasında ince Bir çizgide bekledi

Sokaklar uykudan uyanan yaralı Bir hatıra gibi
Solgun nefesler bıraktı taşların Kalbine
Ben içimde biriken kelimeleri
Kırık bir zamanın avucunda Parçaladım

Rüzgar boşlukta savrulan eski bir Adın iziydi
Sessizlik omuzlarıma çöken Karanlık bir örtü
Her adımımda biraz daha Eksildim
Kendi içimde çoğalan bir Yalnızlığa bürünerek

Ve aydınlık
Kabuk bağlamayan bir yara gibi Sokuldu içime
Gecenin küllerinden doğrulan Kalbim
Göğe eğilmiş bir sonsuzlukla Yüzleşti

Şimdi zaman damarlarımda ağır Bir yangın
Her nefes geceden kalan bir Kırıntı gibi
Tutunuyorum sessizliğin en ince Yerine
Dağılmamak için şafağa Yaslanarak

Ve şafak
Yaralı ruhuma dokunan kırılgan Bir merhamet gibi
Geceden kalan bütün korkuları Susturup
Beni kendimle baş başa bıraktı

Yazar Murat şair