Şadıman Şenbalkan Şiirleri - Şair Şadıma ...

çocuğum ben, çocuğum her daim çocuk
sen kadar çocuğum, çocuk ruhumdaki çocukla
ağladığım da olur, güldüğüm de, susutuğum da
tuturduğum da, istemediklerim de, boyun büktüğüm de
meraklarım binbir çeşit, sebep nedir bilmeden çocukça
şefkat bekliyorum, bu benim ey amca, teyze, dayı insanca

bilmiyorum geleceğin yollarını
sormuyorum günün kaygılarını
sarmıyorum gecenin karanlığını
hayat bana geldiğin gibi gitme
vakit dar, zaman incelmiş defter ise
yaşam sessiz çığlığımla bütünleşince

bir bebek ağlıyor çığlık çığlığa
dünyanın bu çirkin yüzüne
ağlıyor o bebek...
adına insan denmezlerin ona yaptıklarına
o bebek henüz güneşli günü tanımadan
umudun mavi yoluna varmadan

düşünceme gem vurduğum gün
ben ben olmaktan çıktığım o gün
sırtını dayadığın sevgi değil
hayat sen değil, o değil, bu değil
kalbimi açmak istedim sana
müsade buyurmadın ki sen bana

bahar dallara tastamam
sıcak ter bastırmadan
hayat damarlarıma atan
yanaklarıma al bastıran
aşık oluyorum yeniden
bahara uyan benliğimle

Gönlüm neredesin derken kendime
Arıyorum seni, kendimi bildim bileli dedi sessizce
Eski sevgilimin hüzünlü hasretinde miydi yoksa o ne
Kayıp günümün öz sevincinde miydin sen ismini söyle
Babamın evinde aradım sesini
Annemin sıcak nefesinde hissettim rengini

dertli bir derviş idim
gül rengine özendim
sevdim her bir günü
geceyi yol belledim
açıktım anlamadım
gezindim yorulmadım

Ne nasipler aldım
Yüzümü güldüren
Hayatı öğreten
İnsandan yana
Ne nasipler almışım...
Bana eza eden

çocuğum ben çocuğum her daim çocuğum
sen kadar çocuğum, çocuk ruhumda çocuk
ağladığım da olur, güldüğüm de, susutuğum da
tuturduğum da, istemediklerim de, boyun büktüğüm de
meraklarım binbir çeşit sebep nedir bilmeden çocukça
şevkat bekliyorum işte bu benim ey amca hala insanca

ah ettiğim günlerde
sen bensiz gecelerimde
günlerimde hecelerimde
varsın hakikatsın hüzünlerimde
nokta koyduğun cümlelerimde
hislerimde, gül gülüşlerinde