Sadece sevmek için savaştığım, sustuğum, ...

Bazen düşünüyorum… Kalbim neden hâlâ onun için atıyor?
Oysa yanımda değil, çabası yok, sözleri bile bazen silah gibi…
Ama hâlâ bağlıyım, hâlâ umut ediyorum.

Sevgi dedikleri şey, beni bu kadar yıpratmalı mıydı?
Her “seni seviyorum” dediğinde içim titriyor, ama aynı anda kırık bir dal gibi sallanıyor ruhum.
O küçük bir şeyde dağ kuruyor, ben her seferinde parçalarımı topluyorum…
Ama parçalarım eksik, ruhum yorgun, gözlerim tükenmiş.

Yoruldum.
Sadece sevmek için savaştığım, sustuğum, affettiğim için yoruldum.
Kırıldım.
Sözleriyle, ilgisizliğiyle, bazen de yalnızlığın sessizliğiyle.
Ve yıprandım… İçimde hâlâ sevgi varken, kalbim her geçen gün biraz daha daralıyor.

Bazen düşünüyorum…
Belki de aşk, bu kadar acı vermemeli.
Belki de sevgi, insanı yük altında bırakmamalı, yavaş yavaş tüketmemeli.
Ama işte buradayım… Kırık, yorgun, yaralı…
Ve hâlâ içimde bir umut kırıntısı var: Belki bir gün, belki bir an, bir yerlerde gerçek sevgi var.

Gerçek cesaret belki de budur.
Acıyı hissetmek, kalbin kırıldığını kabul etmek…
Ama yine de kendine sarılmak, kendi ışığını yeniden bulmak…