Sadece
yanında olmak istedim.
Yalnızlıktan korktuğum için değil,
karanlığın
yüreğime çöktüğü akşamlarda
ışığı sende gördüğüm için.
Sevgiye muhtaç bir yoksulluk değildi bendeki,
ben eksik doğmadım.
Ama senin varlığında
fazla gelen bir şey vardı hayata…
Yanında olmak istedim.
Kimsesizliğimden değil,
kök salamamış bir ruh olduğumdan değil.
Benim de ağacım vardı içimde
sadece
senin mevsiminde açmak istedim.
Sarılmak için değil,
daha az üşümek için değil.
Sadece seninle durmak,
zamana karşı değil,
kendime yakın olmaktı derdim.
Yanında olmak istedim…
çünkü senin sessizliğin bile
içimdeki kalabalıklardan
daha çok huzur veriyordu.
Sadece yanında olmak istedim.
Korktuğum için değil,
yalnızlığın koynuna sığındığım gecelerde değil…
Bir yere ait olmak istemedim,
sadece
senin yanımda olduğunu bilmek yeterdi bana.
Sevgi arayışında değildim,
dilenmedim kimseden bir parça şefkat.
Ama senin sessizliğin bile
kalbimdeki fırtınaları durduruyordu.
Yanında olmak istedim…
çünkü her şey fazlaydı
ve seninle eksilmeyi öğrenmek istedim.
Kimsesizliğimden değil,
ben hep vardım.
Ama seninle
bir bütün gibi hissetmenin adı başka.
Çiçek açmak değil niyetim,
ama solmak da istemiyordum artık.
Sadece yanında olmak…
Nefesin nefesime değsin diye değil,
ben kendimden kaçarken
beni sessizce yakalasın diye gözlerin.
Seninle olmak
bir şey kazanmak değil,
her şeyi bırakabilmekti.
Ve ben sadece
bırakmak istedim
dünyanın yükünü,
Korktuğumdan değil karanlıktan,
ya da sığınacak bir omza muhtaç olduğumdan değil.
Ben zaten alışkınım
tek başıma yürümeye,
kendi içimde kaybolmaya.
Ama senin yanında…
sessizlik bile anlamlıydı.
Konuşmasan da,
bir bakışınla yerleşiyordu içime
hayatın eksik parçası.
Ben,
kendime yetmeyi öğrenmiş bir kalptim.
Ama yetmenin başka bir hâli vardı sende:
Sana yaslanmadan da
güvende hissetmekti bu.
Kimsesizliğim değildi beni sana çeken,
ben zaten bir çok insana rağmen
çok yalnızdım.
Ama sen,
yalnızlık gibi değildin.
Sen…
sanki suskunluğumun sesi gibiydin.
toprak gibi bir şey vardı içimde.
Derin,
sessiz
ve ait…
Sadece senin yanında olmak istedim —
çünkü senin yanın,
kendime en çok benzediğim yerdi.
Kayıt Tarihi : 18.6.2025 21:52:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!