Saçlarımi Duvara Gömüp Sustum

"Saçlarımı Duvara Gömüp Sustum"

Ah yar, Ah be
Kapının kilidi içeriden değil,
ruhumu tutan en derin yerden çevrildi.
Artık burası bir oda değil,
çürümemi izleyen bir darağacı gibi

Ah be Yar
Makas, saçlarımın köküne sessizce eğildi.
Sanki benden son bir vasiyet duymak ister gibi bekledi
Sonra hiç acımadan kesti.
Her tel yere düşerken,
yıllardır sakladığım anılar parça parça koptu benden.
Yerde biriktiler;
uçmayı unutmuş, kanatları kırık küçük kuş cesetleri…
Onlara bakarken
kendi mezar taşlarımı okuyormuş gibi hissettim.

Ah be Yar
Duvarlar bugün bana biraz daha yaklaştı.
Biri omzuma dokundu, diğeri nefesimi dinledi.
Çatlaklarının içinde çocukluğumun kırık cam sesleri vardı.
“Bu karanlığı siz mi büyüttünüz,
yoksa ben mi sizin gölgenizde kök saldım?” dedim.
Cevap vermediler,
ama sustukları yerden soğuk bir nem aktı üstüme.

Ah Yar Ah bee
Duvardaki ,
Saat…
Sessiz bir cellât gibi dönüyordu.
Kolları, boğazıma dolanan iki ince ip;
her dönüşte biraz daha sıkıyordu düğümü.
Zaman akmıyordu…
Boynumdan süzülen sıcak kan gibi sızlıyordu sadece üzerime.

Ah yar,
Yastık, başımı değil, tüm günahlarımı taşıyordu artık.
İçinde uykusuz gecelerin küflenmiş soluğu vardı.
Kafamı koyduğumda beni içine çekiyor,
gözlerimi kapattığımda boğazıma pamuktan bir düğüm atıyordu.
Sabah olduğunda, yüzüme benden arta kalan bütün yarım çığlıkları geri kusuyordu.

Ah yar,
Pencerenin camında gördüğüm kadın…
Saçsız evet saçsız
Teninde, kurumuş nehir yataklarını andıran derin çizgiler.
Gözlerinde, defalarca ertelenmiş vedaların soğukluğu saklı.
Bakışları bana değdiğinde, içimden bir katman daha soyuldu.
O kadın ben değildim.
Belki de ben artık hiç kimse değildim.

Ah yar Ah be
Tavan bana yukarıdan baktı.
Çatlakları, ağır ağır üstüme inen beyaz yılanlar gibiydi.
“Beni nereye götürüyorsunuz?” dedim.
Cevap vermediler.
Ama biliyordum;
yukarıya değil,
kemiklerimin bile duyamayacağı kadar derine diplere

Ah yar,
Ve anladım,
burası bir oda değilmiş.
Duvarlar dört tabut kapağı,
saatim mezar çanı,
yastığım soğuk mermer taşı.
Ben ise toprağa gömülmeyi bekleyen bir gölge.

Ah yar,
Saçlarımı verdim onlara.
Karşılığında aldığım tek şey,
duvarların arasında yankılanan,
ölülerin bile duymak istemeyeceği
bir sessizlik oldu.

O sessizlik…
Kulağıma fısıldayarak büyüdü.
Adımı sildi, yüzümü unutturdu.
Ve ben, kendi varlığımı gömmek için
kendi elleriyle kürek tutan
bir ölüye dönüştüm artık
Söylesene Yar Mutlu musun ? Eserinle