Sabrın Kapısı Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Ateşe yürürken gül devşirenler var,
İbrahim’in duası hâlâ rüzgârda.
Küllerinden serinlik doğurur aşk,
Yanmak bir vuslattır, kavuşmadan evvel.

Kuyuya inen bir Yusuf’un kalbiyle
Geceyi bekle, sabırla yoğrulmuş gibi.
Zindan bile saraya açar kendini
Eğer içinde bir düş taşıyorsan hâlâ.

Balığın bağrında huzur bulanlar var,
Bir Yunus’tur o, teslimiyetle doğan.
Karanlık, ışığın öz kardeşidir;
Bazen boğulmakla başlar diriliş.

Bir Musa yürür denizi yararak,
Asâ’sı inanç, bastığı yer rahmet.
Sen de yol al, suya basmaktan korkma,
Suda boğulmaz ki kalbi secdede olan.

Bir örümcek örer duanın perdesini,
Bir güvercin taşır sırrı semaya.
Mağara, dert değil; vuslatın eşiği.
Allah dilerse, çöl de yorgan olur sana.

Sabır, bir sırdır zamanın göğsünde,
Gizli bir kapıdır kaderin kıyısında.
Her nefes, Rabbin adıyla şekillenir;
Sus, bekle, sükûnetle büyüt umudunu.

Kavuşmak, sabredenin alnına yazılır,
Yeter ki yüreğini düşürme yoldan.
Her Firak bir Miraç’tır aşka doğru,
Her bekleyişte bir vuslat saklıdır.