Sabır Şiiri - Recep Özden

Sabır. Ama sadece boğazında düğümlenenler için... Yol gibi değil o günler, gidince bitmiyor. Gidiyorsun, gidiyorsun, bir bakmışsın daha başına yeni varmışsın.

Hoşgeldin. Yeniden. Özlemiştik seni buralarda. Kaç paket içildi, kaç şişe devrildi saymadım beklerken. Bakkal amca dükkanı kapattı. Çocuklar artık sokakta oynamıyor. Okul yaptılar buraya, hep oradalar. Mevsimler değişti, hava soğudu, kimse çizgi roman okumuyor bu aralar. Herkes yere bakıyor yürürken. Ağaçlar çiçek açmıyor, çünkü kestiler. Komşular gitti, yenileri geldi. Kaçan bir tren miydi güzel yıllar, yoksa zaten böyle bir dünyaya mı doğmuştum, hatırlamıyorum. Hatırladığım tek şey, yıllardır sabrediyorum.

Sen neler yaptın? Neden cevap vermedin yazdıklarıma? Soracağımı düşünmemiştin, biliyorum. Geri döneceğini hiç hesaba katmamıştın çünkü. Yok yok, yıllar geçse de hiç yaşlanmamışsın merak etme. Hala aynı çıtırsın ;) Gözleri gülebiliyorsa bir insanın, hiç yaşlanmaz zaten, yılları eskitir sadece. Yıllarımız eskidi bak orası doğru. Heybeye attıklarımız çoğaldı. Yeni heybe aldık, ona yüklemeye başladık.

Geçiciydi bu ayrılık. Sadece ben biliyordum. Sabrediyordum. Hatırlıyor musun o aradığım zamanı? Güneşli bir gündü, sıcak. Kavruluyorduk resmen. Tam da böyle bir günde bitmesi sabrımın hiç mantıklı gelmiyordu. Yine de o anlık kasıp kavuran kasveti geri döndüremedim. Seviştik. Tutkuluydu ama tek seferlikti. Pişman değilim. Hiç pişman olmadım seviştiğim için onunla. Biliyordum ki, sen de anlayacaksın kasvetin o dalga dalga gelen güçlü korkusunu.

Yalnızlıklar, korkular, itiraflar, iftiralar ve hasret... Böyle bir şarkı çaldı bizim için. Bazen 5 dakikaydı, bazen sonsuza kadar çalıyordu. Nihayet bitti. Yollar gibi. Sabır gibi...